Öyle bir efsun sundu gözlerin gözlerime
Anladım yıllar yılı aradığım sensin yâr
Ay doğdu çalkalandı bir coştu ki denizler
Bilinmez ülkelerden ülkeme gelensin yâr
Kaybolan sevgilerin rastladım izlerine
Sen gönülde gönüllü kalmayı bilensin yâr…
Bakışına sığındım çağır beni al beni
Yangınlar ortasında kalmışım kurtar beni
Bitsin artık bu melâl seven bir yâr say beni
Bu izbe gecelerin girdabı yutar beni
Sensizlik ülkesinde hayatın yok albeni
Ruhum zindanda iken neylesin saray beni
Adını dua ettim her an sensin dilimde
Bulut ol, yağmur ol, bir sel ol, götür beni
Hüthütün Kaf dağına ulaştığı bir zaman
Senlikte kaybolayım bitir bendeki beni
Bir kere olsun yeter dön de bir ‘sevgilim’ de
Sonra yitir istersen yangında duman duman
İçimdeki hıçkırık yanık bir ney sesidir
Ne bir anlayan olur, ne de bir kimse duyar
Ben çile denizine yelken açmış giderken
Düşüp sularda yiten huzurun gölgesidir
Duymazsın yüreğimi yollarına sererken
Ses ver artık sesime, nerdesin sevgili Yâr?
Dağlarda uğuldayan rüzgârlarda sesin var
Her çiçekte bir renksin, kokusun, güzelsin yâr
Sevdandır hep coşturan, koşturan diyar diyar
Bu aşkı derya almaz okyanuslar gelir dar
Bu sevgi çağlayanı ancak gönüle sığar
Varlığında yok oldum, beni sende dirilt Yâr..