Kopardığım çiçekler umursamadan ezdiğim çimenler
Bir tebessümü çok gördüğüm kişiler benden alacaklı sizsiniz
Kör olduğumu anladım ne çare gerçeksiz yaşamışım bunca sene
Pervane gibi dönüp geldim aynı yere doğdum yaşadım şimdi son saniye
Çok uzaklardan bir mektup aldım okudukça her kelimde donup kaldım
Ben ben bana aldanıp ölmezmişim sandım işte son saniye kurtaracak neyim kaldı
Bizim mahallede bir telaş beni tanıyan birkaç arkadaş
Oğlum ağlıyor oğlum ağlıyor acaba karnımı aç hanım desem hanımın elinde bir tutam saç
Elimde olmayan bir kalbi zamansız yolculuğa çıkıyordum
Sevdiklerim karşımda son saniye dedirtti ben dediğim o yatan şey cansız bir cesetti.