Durmak yasaklandı bana
Ayışığına sırtımı dönmem
Egzamaların azar dedi doktor.
Çünkü aşktır otacı
Nazara gelmez mazeret.

Aşk, hani vurgun yemek en zayıf yerimizden
Bin karınca sürüsü dolar gibi vücuda
Hani hazdan kamaşır iliğimiz kınında.
Serezat kuştur yürek, kafesinde çarpar ya
Aşkı bildin mi?
Varolmanın kimyası…
Laf değil, oyun değil
İnsan kalabilmenin sihri.

Aşk, vermektir Mihrican!
Akıbet ‘al’ olmasada temayülün mihrini
Ki yorar insanı.
Tahammülsüz kılar eşyaya
Kayıp düşen zamana bizi.
Duldası da yoktur tutunulacak.
Ve harlıdır bir yanı
Cürmü kadar yer yakar.
Aşk, bedel ister mihrican!

Aşk, ümittir mihrican!
Gece serpilen külden sabah koru devşirmek.
Ki oldurur insanı.
Erir günden güne bir yanımız.
Bir yanımız havaya,
Bir yanımız toprağa karışır.
Âyandır, âşikardır.
Aşk, sabır ister mihrican!

Aşk, yitmektir mihrican!
Kainata üflenen usarenin içinde
Ki damıtır insanı
Kirden, pastan, günahtan.
Hüzün gülümser
Palazlanır ruhun demir kütlesi
Çile bezirgândır; cefa, sefa seçiminde
Bitpazarında arıtır benliğin safrasını.
Aşk, cefa ister Mihrican!

Aşk, seferdir Mihrican!
Yoktan vara, azdan çoğa
Ki donatır insanı.
Güzergâh nerde, nasıl
Bahta ne düşmüştür elestten
Çöl kuşanmak, ayaza bulanmak
Ölüm ile ikiz olmak vaciptir.
Gönülde şaklayan kırbaçtır visal.
Aşk, soluk ister Mihrican!

Aşk, evettir Mihrican!
Zihinde devinen her sual burgacına
Ki yaratır insanı.
Çileye de, belaya da eyvallah!
Kargı yârin ellerine yakışır.
Acı da, tatlı da aynı kaptandır.
Beyaz da, kara da aklın evhamı.
Aşk, cevap ister Mihrican!

Aşk, bilmektir Mihrican!
On sekiz bin âlemi bir kareye resmetmek
Ki yaşatır insanı.
Hayat sıfırdan başlar gün ışıyınca.
Hep tazedir dünya.
Yeni baştan kurulur.
Ve sevinç seğirir nabzın dudaklarında
Aşk, irfan ister Mihrican!

Aşkı bildin mi?
Var olmanın kimyası…