Tanbur bir kere inlemeye başladı mı, gönül başsız ayaksız bir halde onun kapısında zincir olur.
çünkü onun telinde gizli bir ses “gel ey aranan yoldaş, gel” diye çağırır.

Tanbûr çü ten-tenen ber âred be nevâ
Zencîr deran şeved, dil bî ser ü pâ
Zirâ ki nehân der meheş âvâz-ı kesî
Mi gûyed key heste gumrâh biyâ