Nasıl ki o dilber benim gözlerime tutaş oldu,
Gönlüm canım verdim ona aşkı bana yoldaş oldu.

Gönlüm der ki benim kulu, canım der ki benim kulu,
Hiç bilmezim kimdir yeği, bu ikiden savaş oldu.

Bu ikisi arasında bildim devlet benim imiş,
Hiç danışığım yok iken başım onunla hoş oldu.

Bir dem onunla dirliğim bin yıl ömrümden yeğ imiş,
Ondan ayrı geçen günüm yüreğimde bir baş oldu.

Her nereye bakar isem, odur gözüme görünen,
Önüm, ardım, sağım, solum künc ile göz ve kaş oldu.

Hızır İlyas değil iken, ölmez dirliğe sataştım,
Hergiz yemez içmez iken içim dopdolu aş oldu.

Onu seven aşıkların söyler isem sıfatını,
Onun aşkı urganında koyundan da yavaş oldu.

Nice arslan dava kılar aşka boyun vermemeğe,
Senin aşkın zencirinden kızan evvel yavaş oldu.

Cümle alemin gönlünde vardır onun mahabbeti,
Onu candan sevmeyenin bil ki imanı taş oldu.

Senin aşkın odu meğer sıçramaya kimesneye,
Bir zerre değdi Yunus’a cihan içinde faş oldu.