Nolaydı ey Keşiş dağı nolaydı,
Senin dâim yüzün böyle güleydi.
Yüzün gözün kan ağlayıp şitâdan,
Biten dürlü çiçekler solmasaydı.
Senin âb-ı havânı matlep edüp,
Başında her taraf yârân dolaydı.
Kibirle göklere baş çekmeseydin,
Başında dürlü barân olmayaydı.
Bu Mısrî’ya aceb bu dağ ne derdi,
Eğer dile gelüp bir söyleseydi.