En’am Suresi-160-Men cae bil haseneti fe lehu aşru emsaliha* ve men cae bis seyyieti fe la yücza illa misleha ve hüm la yuzlemun
En’am Suresi-161-Kul innenı hedanı rabbı ila sıratım müstekıym* dınen kıyemem millete ibrahıme hanıfa* ve ma kane minel müşrikın
En’am Suresi-162-Kul inne salati ve nüsükı ve mahyaye ve mematı lillahi rabbil alemın
En’am Suresi-163-La şerıke leh* ve bi zalike ümirtü ve ene evvelül müslimın

Meali=
En’am Suresi-160-Kim Allah’a güzel bir işle gelirse, iyilik işlerse, ona on misli verilir; kim de bir kötülükle gelirse, sadece kötülüğüne denk bir ceza görür ve hiç kimseye haksızlık edilmez.
En’am Suresi-161-De ki: Rabbim beni doğru yola, İbrâhim’in dimdik ayakta duran, batıldan uzak, tamamen Hakka yönelmiş tevhid dinine iletti. O, asla müşriklerden olmamıştı.
Allah Teâlanın tevhidin atası olan ve her zaman gerçek inancın temsilcisi olan Hz. İbrâhim (a.s.)’ın dinini zikretmesi düşündürücüdür. Kendisine Yahudi, Hıristiyan adlarını takanlar da, Arap müşrikleri de Hz. İbrâhim’e tam bir saygı ve bağlılık gösteriyorlardı. Bu âyet Hz. Muhammed’in, Hz. İbrâhim’in onun dâvetini yenilemekten başka bir şey yapmadığını, dolayısıyla ona mensup olmayı şeref saydığını göstermekte ve diğer din mensuplarını da Hz. İbrâhim’e sadık bir mensup olmaya dâvet etmektedir.
En’am Suresi-162-De ki: “Benim namazım da, her türlü ibadetlerim de, hayatım da ölümüm de hep Rabbülalemin olan Allah’a aittir.
En’am Suresi-163-Eşi ortağı yoktur O’nun. Bana verilen emir budur. O’na ilk teslim olan da benim.