Ben doluksam, gözlerinden kan – revân ağlar anam
Az üzülsem, sîne çâk eyler, siyah bağlar anam…

El güler, âlem güler neylesin derdim nedir?
Hıçkırıp figân ederken, sinesin dağlar anam…

El açıp yıldız tutarken yalvarır;
“Ya Rabbenâ İhdinâ evlâdenâ…” der, mağfiret sağlar anam…

şefkatinden hisse aldım, öğretir şefkat nedir?
Her geçen gün şefkatinden desteler bağlar anam…

Düşmüyor gölgen, güneş beynimde katran kaynatır
Sen gidince, gölge vermez yemyeşil bağlar anam…

Kimsesiz kaldım, elimden tutmuyor “dost” bildiğim,
Şimdi artık “yol kesen”dir, yol veren dağlar anam!..