Ey kopuz ile çeşte, aslın nedir bu işte?
Sana sual sorarım cevap ver bana üşte.
Söyler ki; aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel nağmemi dinle geç, aklı koma beleşte.

Bana haram diyorlar,ben uğruluk değilim,
Çünkü aklım mısmıldır, ne var imiş kirişte?
Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Adımı aşk verdiler, ben durmazam kolmaşta.

Ağaç deri derildi, kirişi ile bir oldu
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.
Mevlana sohbetinde sazile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir işte.

Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir
Gece gündüz biledir, senin ile her işte
O ferişteler adı Kiremen Katibin’dir.
Yazmaktan usanmazlar, armazlar yazda kışta.

Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.
Kağıtları tükenmez, ne hod mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kaimlerdir o işte

Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.
Yunus şimdi Süphan’ı vasfeyle gel gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.