Evvel kadîm önden sona, zevâli yok sultân benim,
Yedi iklîme hükm edip, yeri göğü tutan benim.

Ben bu yeri yaradıcak, yer üstüne gök durıcak
Ulu deniz mevc vurıcak, Nûh’a tufan veren benim.

Kün dedim bu yere durdu, gökler dahi karâr kıldı,
Yüz bin türlü Âdem geldi, getirip gideren benim.

Yûsuf ile çâha inen, terâziye altın vuran,
Keffesini basaduran, Mısır ıssı sultân benim.

Sûfi ilen sûfi olan, sofi ile ile sâfî olan,
Bel bağlayıp tâ’at kılan, o Kerîm ü Rahmân benim

Kaf’tan kaf’a hükmeyleyen, devleri hükmüne koyan,
Yele binip seyrân kılan, bu mülke Süleymân benim.

Et ü deri endâm çatan, âlemlere gönül katan,
Âdem donun donanuban mülke kadem basan benim.

Sekiz Uçmak aşıklara, köşk ve saraydır onlara,
Mûsâ’layın Tûr Dağı’nda hayrân olup kalan benim.

Ben âbidim, ben mabûdum , kamu yerlerde hâzırım,
Zâlimlerden dâd alıcı, miskinleri tutan benim.

Tapduk diyem cümle dile, inanmışam değme kula,
Yunus dahi hod kim ola, bu sözleri diyen benim.