Gittin durdu zaman sustu şarkımız yine de gittin ve ben alıştım her şeye acılara korkulara yokluğun dışında her şeyi öğrettin bir sensizliği öğretemedin hala yıkamadın bana ve sanırım ne o öğrenecek ne de ben öğretebileceğim. Sen dünden bugüne yitirdiğim en deli sevdamdın çekmiştim seni içimde yırtarcasına yıkarcasına bir şeyleri benden sökmüştüm oysa olanca zorlukla bırakacağı ize rağmen atmıştım seni içimden.
Ve yeni öğreniyorken sensizliği ne diye dikildin ki şimdi karşıma bir kâbus bir karabasan yapmayacaktın gelmeyecektin karşıma çıkmayacaktın sönmüş bu yangını yeniden alevlemek yakışmadı sana. Geçmişin o renkli hatırları bile silinmişken bir bir yalan olmuşken bitmişken ölmüşken yani adam olmaz bu sevda. Git ardına bakmadan ve anla yorgun ve yenilmiş beynim. Hatırla seninle paylaştığımız acıları sevinçleri en güzel şeyleri yani amansızca yakmıştım. Gözlerindeki yaş sözlerindeki telaş bile artık ne kadar da boş saat ayrılığı çeyrek geçiyor bu saatte bu kadar geç karşıma çıkmayacaktın karşıma çıkmayacaktın.