İblis, bundan sonra, aldattığı bir rahibin hikayesini anlatmaya geçti. Ve şöyle dedi;
– Bilmez misin, ya Muhammed, Rahip Barsisa; tam yetmiş yıl ihlas ile Allah’a iba¬det etti.
Bu ibadetleri sonunda, ona öyle bir hal ihsan edilmişti ki: Her dua ettiği hasta, duası bereketi ile şifayap oluyordu.
Onun peşine takıldım; hiç bırakma¬dım… Zina etti. Katil oldu. Sonunda da küf¬re girdi.
Bu o kimsedir ki; Allah-ü Teala aziz kitabında, ona şöyle anlatır:
– “… Şeytanın hali gibidir ki; o insana:
-Kafir ol…
Dedi. Vaktaki o kafir oldu; bu defa ona şöyle dedi:
– Ben, senden uzağım… Ben alemlerin
Rabbi olan Allah’tan korkarım.” (59/16).
İblis, bundan sonra, bazı kötü huylar üzerinde durdu. Ve onların her birinden na¬sıl istifade ettiğini anlattı…
YALAN:
– Bilmez misin ya Muhammed, yalan bendendir ve ilk yalan söyleyen de benim.
Her kim yalan söylerse… o benim dos¬tumdur.
Her kim yalan yere yemin ederse… o da benim sevgilimdir.
Bilmez misin ya Muhammed, ben Adem’e ve Havva’ya yalan yere Allah adına and içtim.
– “Muhakkak, ben size nasihat edi¬yorum.” (7/16).
Dedim… Bunu yaparım; çünkü yalan yere yemin gönlümün eğlencesidir.
GIYBET- KOĞUCULUK:
Gıybet ve koğuculuğa gelince… Onlar da, benim meyvelerim ve şenliğimdir.
NİKAH ÜZERİNE YEMİN ETMEK:
– Her kim, talak üzerine yemin eder¬se… günahkar olacağından endişe edilir. İsterse bir defa olsun. İsterse doğru bir şey üzerine olsun.
Her kim, talakı ağzına alırsa… taa, ha¬kikat belli oluncaya kadar karısı ona haram olur. Onlar bu halleri ile, kıyamete kadar meydana getirecekleri çocuklar, hep zina çocuğu olur. Ağza alınan o talak kelimesi yüzünden, hepsi cehenneme girer.
NAMAZ:
– Ya Muhammed, namazı an bean tehir edene gelince… onu da anlatayım.
O, her ne zaman ki, namaza kalkmak ister; tutarım. Ona vesvese veririm.
Derim ki:
– Henüz vakit var. Sen de meşgulsün. Hele şimdilik işine bak. Sonra kılarsın.
Böylece o: Vaktinin dışında namazını kılar… Ve bu sebepten onun kıldığı namaz yüzüne atılır.
Şayet o kimse, beni mağlup ederse… ona insan şeytanlanndan birini yollarım… Böylece onu vaktinde namaz kılmaktan alı koyar.
O, bunda da, beni mağlup ederse… bu sefer onun hesabını namazından görmeye bakarım. O namazın içinde iken:
– Sağa bak… sola bak…
Derim… O da, bakar… O ki böyle yap¬tı… yüzünü okşar alnından öperim. Bundan sonra ona:
— Sen, ebedi yaramaz bir iş yaptın.
Derim ve böylece onun huzurunu boza¬rım.
Sen de bilirsin ki ya Muhammed, her kim namazda sağa ve sola çokça bakarsa, Allah onun namazını kabul etmez.
Bunda da ona mağlup olursam. Yalnız başına namaz kıldığı zaman yanına gide¬rim. Ve ona: Çabuk namaz kılmasını emre¬derim. O da, başlar; namazını çabuk çabuk kılmaya. Tıpkı horozun, gagası ile, yerden bir şeyler topladığı gibi…
Bu işi, ona yaptırmakta da, başarı kaza¬namazsam; bu sefer cemaatle namaz kılar¬ken onun yanma varırım.
Orada onun başına bir gem takarım… Başını imamdan evvel secdeden ve rukû’dan kaldırırım… İmamdan evvel de, secde ve rukû yaptırırım.
işte… o böyle yaptığı için, kıyamet gü¬nü Allah onun başını eşek başına çevirir.
O kimse, bunda da beni yenerse… Bu defa, ona namazda parmaklarını çıtlatmasını emrederim. Böylece o: Beni teşbih edenlerden olur. Ama bu işi ona namaz içinde yaptırmaya muvaffak olursam.
Bunda da, ona mağlup olursam. Bu se¬fer ona tekrar giderim. Namaz içinde iken burnuna üflerim. Ben üfleyince, o esnemeye başlar.
Şayet o, bu esneme esnasında elini ağzına kapamazsa… onun içine küçük bir şey¬tan girer, dünya hırsını ve dünyevî bağlarını çoğaltır.
İşte… bundan sonra o kimse: Hep bize itaat eder. Sözümüzü dinler. Dediklerimizi
yapar.
Şeytan bundan sonra, konuşmasına de¬vam etti:
– Sen, ümmetin hangi saadetinden fe¬rah duyarsın ki?..
Ben onlara, ne tuzaklar kurarım… ne tuzaklar.
Miskinlerine, çaresizlerine ve zavallılarına giderim. Namazı bırakmalarını emrede¬rim. Ve onlara derim ki:
– Namaz size göre değil… O, Allah’ın afiyet ihsan ettiği ve bolluk verdiği kimseler içindir.
Sonra da hastalara giderim:
– Namaz kılmayı bırak. Derim… Çünkü Allah-ü Teala:
– “Hastalara zorluk yok…” (24/61)
Buyurdu… İyi olduğun zaman çokça kı¬larsın. Ve böylece o, namazını bırakır. Hat¬ta küfre de gidebilir.
Şayet o, hastalığında namazını terk ederek ölüp giderse… Allah’ın huzuruna çıkarken, .Allah-ü Teala’yı öfkeli bulur.
Sonra şöyle dedi:
-Ya Muhammed, eğer bu sözlerime yalan kattımsa, beni akrep soksun… Sonra… eğer yalan varsa… Allah (CC) beni kül eylesin.
İblis bundan sonra, konuşmalarına de¬vam etti ve şöyle dedi:
-Ya Muhammed, sen ümmetin için fe¬rah mı duyuyorsun? Halbuki ben onların al¬tıda birini dininden çıkardım.
-Bundan sonra… Resulullah (s.a.v.) Efendimiz ona, yani İblis’e aşağıdaki şekilde kısa kısa bazı sorular sordu. O da bunlara cevap verdi:
– Ya laîn, senin oturma arkadaşın kim?”
– Faiz yiyen.
– “Dostun kim?”
– Zina eden.
– “Yatak arkadaşın kim?”
– Sarhoş.
– “Misafirin kim?”
– Hırsız.
– “Elçin kim?”
– Sihirbazlar.
– “Gözünün nuru nedir?”
– Karı boşamak.
– “Sevgilin kim?
– Cuma namazını bırakanlar.
Resulullah (s.a.v.) Efendimiz bu defa başka bir mevzua geçti ve şöyle sordu:
– “Ya laîn, senin kalbini ne kırar?”
– Allah yolunda cihada koşan atların kişnemesi…
– “Peki, senin cismini ne eritir?”
– Tevbe edenlerin tevbesi.
“Peki, ciğerini ne parçalar, ne çürütür?”
– Gece ve gündüz, Allah’a yapılan bol bol istiğfar.
– “Peki, yüzünü ne buruşturur?”
– Gizli sadaka.
– “Peki, gözlerini kör eden nedir?”
– Gece namazı.
– “Peki, başını eğdiren nedir?
– Çokça kılınan cemaatle namaz.
Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz tekrar bir başka mevzua geçti ve şöyle sordu:
– “Sana göre insanların en saadetlisi kimdir?”
– Namazlarını bilerek kasten bırakan¬lar.
– “Peki, sana göre insanların en şakisi kim?”
– Cimriler.
– “Peki, seni işinden ne alı koyar?”
– Ulema meclisleri.
– “Peki, yemeğini nasıl yersin?”
– Sol elimle parmaklarımın ucu ile.
– “Peki, sam yeli estiği zaman ve ortalı¬ğı sıcaklık bastığı zaman çocuklarını nerede gölgelendirirsin?”
– İnsanların tırnakları arasında.
Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz bundan sonra, bir başka mevzuu sordu. İblis de ce¬vap verdi.
– “Rabbinden neler talep ettin?”
– On şey talep ettim.
– “Nedir onlar, ya laîn?”
– Şunlardır:
1- Allah’tan diledim ki, beni adem-oğullarının malına ve evladına ortak ede… Bu, ortaklık talebimi yerine getirdi. Ki bu:
– “Onlara ortak ol… Mallarına ve çocuklarına. Onlara vaad et. Halbuki şeytan onlara en çok gurur vaad eder…” (17/64) Ayet-i Celilesi ile sabittir.
Her besmelesiz kesilen hayvan etinden yerim faiz ve haram karışan yemekten de yerim.
Şeytandan Allah’a sığınılmayan malın da ortağıyım.
Cinsi münasebet anında; Allah’a şey¬tandan sığınmayan kimse ile birlikte hanımı ile birleşirim… Ve o birleşmeden hasıl olan çocuk, bize itaat eder. Sözümüzü dinler.
Her kim hayvana binerken, helal yola gitmeyi değil de, aksini isteyerek binerse, ben de onunla beraber binerim. Yol arka¬daşı ve binek arkadaşı olurum.
Bu da Ayet-i Kerime ile sabittir. Allah-ü Teala bana şu emri verdi:
– “Onlar üzerine süvarilerinle, piyadelerinle yaygara çıkart…” (17/64)
2- Allah-ü Teala’dan diledim ki: Bana bir ev vere… Bu dilediğim üzerine hamam¬ları bana ev olarak verdi.
3- Diledim ki; bana bir mescid vere. Pa¬zar yerlerine bana birer mescid yaptı.
4- Benim için bir okuma kitabı vermesini istedim. Şiirleri bana okuma kitabı yap¬tı.
5- İstedim ki; benim için bir ezan vere. Mezmurları verdi.
6- Diledim ki; bana bir yatak arkadaşı vere… Sarhoşları verdi,
7- Diledim ki; bana yardımcılar vere… Bunun için de kaderiye mensuplarını verdi.
8- İstedim ki; bana kardeşler vere. Mal¬larını boş yere israf edenleri verdi. Bir de masiyet yoluna para harcayanları. Bunlar da şu Ayet-i Kerime ile sabittir:
– “O kimseler ki; mallarını boş yere har¬carlar… Onlar şeytanın kardeşleri olmuşlar¬dır…” (17/27)
Bir ara Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurdu:
– “Eğer söylediklerini, Allah’ın kitabın¬daki ayetlerle isbat etmeseydin. Seni tasdik etmezdim.”
Bundan sonra İblis devam etti:
9- Ya Muhammed, Allah’tan diledim ki, ademoğullarını ben göreyim; ama onlar be¬ni göremeyeler. Bu dileğimi de yerine ge¬tirdi.
10- Diledim ki; ademoğullarının kan mecralarını bana yol yapa… Bu da oldu. Böylece ben, onlar arasında akıp gide¬rim… gezerim… hem nasıl istersem…
Bütün bu isteklerimi verdi.
– Hepsi sana verildi.
Buyurdu… Ve ben bu hallerimle iftihar ederim. Sonra… Şunu da ekleyelim ki; benimle beraber olanlar, seninle beraber olanlardan daha çoktur. İşte… böylece kıyamete kadar, ademoğullarının ekserisi benimle beraber olurlar.
Bundan sona İblis şöyle anlattı:
– Benim bir oğlum vardır… Adı: ATEME’dir. Bir kul, yatsı namazını kılmadan uyursa… gider; onun kulağına bevl eder… Eğer böyle olmasaydı; imkan yok, in¬sanlar, namazlarını eda etmeden uyuyamazlardı.
Benim bir oğlum daha vardır ki; onun adı da; MÜTEKAZİ’dir… Bunun vazifesi de; yapılan gizli amelleri yaymaya çalışmaktır.
Mesela: Bir kul, gizli bir taat işlerse… ve bu yaptığını da gizlemeye çalışırsa… MÜTEKAZÎ onu dürter… En sonunda o gizli amelin yayılmasına ve açığa çıkarmaya mu¬vaffak olur. Böylece: Allah-ü Teala o amel sahibinin yüz sevabının doksan dokuzunu imha eder… biri kalır. Çünkü, bir kulun yaptığı gizli bir amel için tam yüz sevap verilir.
Sonra… benim bir oğlum daha vardır ki; onun adı da KÜHAYL’dir. Bunun işi de insanların gözlerini sürmelemektir. Bilhassa, ulema meclisinde ve ha¬tip hutbe okurken.’ Bu sürme onların gözüne çekildi mi uyuklamaya başlarlar. Ulemanın sözlerini işitemezler. Böylece hiç sevap alamazlar.
Bundan sonra İblis şöyle anlattı:
– Hangi kadın olursa olsun… Onun kalktığı yere şeytan oturur. Sonra… her kadının kucağında mutlaka bir şeytan durur… Ve onu, bakanlara güzel gösterir. Sonra o kadına bazı emirler verir. Mesela:
– Elini kolunu dışarı çıkar; göster. Der… O da, bu emri tutar… Elini, kolu¬nu açar, gösterir. Bundan sonra, o kadının haya perdesini tırnakları ile yırtar.
iblis, bundan sonra Resûlullah (s.a.v.) Efendimize kendi durumunu anlatmaya başladı:
– Ya Muhammed, bir kimseyi delalete sürüklemek için elimde bir imkan yoktur.
Ben, ancak vesvese veririm ve bir şeyi güzel gösteririm… o kadar.
Eğer delalete sürüklemek elimde olsay¬dı; yeryüzünde:
– Allah’tan başka ilah yoktur ve Mu¬hammed Allah’ın resulüdür.
Diyen herkesi, oruç tutanı ve namaz kı¬lanı hiç bırakmazdım. Hepsini dalalete düşürürdüm. Nasıl ki, senin elinde de, hidayet nevin¬den bir şey yoktur. Sen ancak Allah’ın resûlüsün. Ve tebliğe memursun. Şayet hidayet elinde olsaydı; yeryüzün¬de tek kafir bırakmazdın.
Sen, Allah’ın halkı üzerinde bir huccet¬sin… ben de, kendisi için ezelde şekavey yazılan kimselere bir sebebim.
Said olan kimse, taa, ana karnında iken saiddir. Şaki olan da, yine ana karnında iken şakidir.
Saadet ehli kılan Allah… Şekavet ehli kılan da Allah.
Bundan sonra… Resülullah (s.a.v.) Efendimiz şu iki Ayet-i Kerimeyi okudu:
– “Bunlar, taa, sonuna kadar böyle de¬ğişik şekilde devam edecek… Ancak Rabbın esirgedikleri hariç…” (11/119)
– “Allah’ın emri behemehal yerini bulan bir kaderdir…” (33/38)
Bundan sonra, Resülullah (s.a.v.) Efen¬dimiz, İblis’e şöyle buyurdu:
– “Ya Ebamürre, acaba senin bir tevbe etmen ve Allah’a dönmen mümkün değil mi? Cennete girmene kefil olurum… Söz veririm…”
Bunun üzerine İblis şöyle dedi:
– Ya Resûlullah, iş verilen hükme göre oldu… Kararı yazan kalem de kurudu… Kıyamete kadar olacak işler olacaktır.
Seni peygamberlerin efendisi kılan, cennet ehlinin hatibi eyleyen ve seni halkı içinden seçen ve halkı arasında bir gözde yapan, beni de şakilerin efendisi kılan ve cehennem ehlinin hatibi eyleyen Allah’tır. Ve o: Bütün noksan sıfatlardan münezzeh¬tir.
Ve İblis, cümlelerini şöyle tamamladı:
– İşte… bu söylediklerim, sana son sözümdür… Ve bütün söylediklerimi de doğru söyledim.