Ey dostlar, gece-gündüz dinmeden zikrini söyleyin,
Zikrini söyleyip kulluğunda olmak gerek.
Kulluk kılıp tekbir söyleyip sohbet kursa,
Her ne varı olsa Hak’dan görmek gerek.

Aşka kadem koyanları murad buldu,
Kimi görse sırrını görüb ayıbını kapattı.
Garib olup iyilerin izini öptü,
Akşam ve seher hizmetinde durmak gerek.

Muhabbetin şarabını ondan içip,
Ben-benliki kılanlardan ırak kaçıp.
Her kim girse işbu yola candan geçip,
Ayak tozunu gözlerine sürmek gerek.

Yola giren erenlerden yolu sormadan,
Her ne gelse razı olup Hakk’tan görmeden.
İcazetsiz yola kadem koyub yürür,
Aşk tezgahını yayıp orada kurmak gerek.

İşbu yola giren talib oldu akil,
Gaflet ile tutuşup yanıp olmaz akil.
Ömrünü zayi geçirenler oldu cahil,
Aşk askerini tutup daima yoklamak gerek.

Sahralarda dört darbe vurup zikrini başla,
Kibir ve heves, ben ve benlik ırak gönder.
Gece-gündüz tekbir söyleyip dinmeden işle,
Zikrini söyleyip sıdkı ile durmak gerek.

Deniz içinde adem nefsi cevlan kılar,
Açlığından donup dursa efgan kılar.
Dünyayı dileyip din işini viran kılar,
Yılan benzeri halk ümidini kırmak gerek.

Kul Hoca Ahmed, nefsden büyük bela olmaz,
Yer ve gökte lokma versen asla doymaz.
Toprak olup yolda yatsan, kafir ölmez,
Pir-i muğan hizmetinde durmak gerek.

Hoca Ahmet Yesevi