Ey Nebi. Sen gitmiştin ardından Ebubekir gitti aşk sadakatini yitirdi
Ebubekirler gitti.
Sonra, adaleti sessizce gömüp toprağa Ömer gitti.
Ardından hayâ gitti, edep gitti. Zarafet gidince güzellik kıymetini yitirdi. Osman gitti.
Edebin olmadığı yerde ilme yer yoktu. Ali gitti. Ali’ler gitti. Kan gölünde boğuldu Kerbela…
Ardından, atına binen gitti. İzini sürmek için yola çıkanlardan sağ salim varanlar; şimdi senin yanında…
Ey Nebi!
Büyük laflar ettik Sen’den sonra.. Sana sonu varmayan sözler söyledik. Sen, her şeyi söyleyip gitmişken bize, biz söylenmemişi aradık. En yakınımız bile itibar etmedi bunlara… ‘Sen’ i çıkararak söylenen her söz, yanlış bir makamdaydı çünkü…
Önce ‘dünya’ dedik. Olmadı. Sonra ‘coğrafya’ dedik. Olmadı. ‘Şehir’ dedik, ‘mahalle’ dedik, Olmadı. Bari ‘kendimiz’ dedik. Yine olmadı. Dedik lakin büyük savaşı kaybetmiştik ki küçüklerine mecal mi kalsın!
Ey Nebi!
Senin yokluğunda; acı ve çileyi koydular mataramıza… Ki biz her susayışımızda onu yudumluyorduk.
Senden sonra; ne ‘anasını babasını feda edecek’ evlatlar kaldı, ne de yoluna feda edilecek ‘ana, baba’…
Sözünü, senin sesinden daha fazla yükselterek söyleyenler vardı aramızda. İtibar ettik onlara. Ses çıkarmadık. Ne alnındaki secde izlerinden tanınan müslüman kaldı, ne de onu tanıyacak basirette mü’min.
Besmeleyi çekip, söze ‘Ebuzer’le başlayanların düşlerini, ucu göğe varan gökdelenler süslüyor şimdi.
Bizim çağımızda ey Nebi, münafığın itibarı Müslümandan fazlaydı. Onları tac edip koyduk başımıza ve kaldık mı bir başımıza !
Sen bize nemli gözlerle yaşamayı öğretmişken, gözlerimiz dünyalık sevinçlerin telaşındaydı oysa…
“Ey en sevgili ” dedik. “Yokluğunda ” dedik. “Sen gidince Efendim..” dedik.. Firakın uzadıkça, vuslata dair yazılar çoğaldı çoğaldıkça… Tanrılarını helva yapıp yiyenlerin ununu şekerini biz ürettik. Yetmedi. Sen Bedir’de kuyularını kuruturken, biz sularını verdik.
Düşmanların eliyle besleniyor şimdi Müslüman coğrafya….
Affet bizi affet bizi.