Gör ki çoğu şiirlerim
Rumuz ile işarettir
Sözlerim mânâyla dolu
Bilsen Hadis-i Âyettir

Sözlerim beyhude değil
Râm olup hikmete eğil
Bir noktası benim değil
Allah’tan gelen hikmettir

Beni zannetme ehli kâl
Şükür olmuşum ehli hâl
Her bir şiirim sanki bal
Gönüllere ziyâfettir

Ettim mâneviyâtı nûş
Gönül konuşur dil hamuş
Ondan ki şiirlerim hoş
Çünkü mânâ letâfettir

Yazarım şiiri zülâl
Eyler ilhâmı Zülcelâl
Vermiştir gönlüme kemâl
Hep mânâdan beşârettir

Anlamaz câhil olanlar
Bu sırdır ârifler anlar
Gönlümdedir bütün sırlar
Suretimse melâmettir

Gâm’ı keder bilmez iken
Battı gönlüme bir diken
Derttir gönülleri yakan
İnsanı pişiren derttir

Nefsini hor hakir eyle
Varsa derdin şükür eyle
Sık dişini sabır eyle
Sabrın sonu selâmettir

Peygamberini düşün bak
Rahat arzulamay bırak
Var sen Kur’ân’dan al sebak
Sabır en büyük Sünnettir

Nebî’nin Sünnetine uy
Hakk’ın talebi güzel huy
Dünyâ denen cîfeyi koy
Bu en büyük kerâmettir

Malı mülkü Allah verir
Hazinesinden gönderir
Verin diye yol gösterir
Mü’min işi sehâvettir

Aman Hakk’a bâtıl katma
Hakk’ı tut şeytân’ı tutma
Bu nushumu hiç unutma
Bu gerçekten hamiyettir

Yunûsî insanı boş ver
İnsanlar ham bilmez değer
Sen Hakk’ı yaz Hakk’ı konuş
Gâye Hakk’a icabettir