Sen öz hulkunu düzgil olma el ahlâkıdan hursend
Kişiye çün kişi ferzendi hergîz olmadı ferzend

Zamân ehlinden öz peyvend eğer disen birav birle
Kılay peyvend bârî kılmagıl nâ-ehl ile peyvend

Gönül kâmını koy ger hod menin dîvâne gönlümnü
Taparsın eyle yüz perkend ü sal her ite bir perkend

Eşitmey halk pendin turfa kim pend ile hem dersen
Kıla alsan eşitgil pend sen kim ile birmek pend

Bu fânî deyr ara ger şâhlık ister isen olgıl
Gedâlık nânıga horsend ü olma şaha hâcetmend

Olup nefsine tâbi’ bend itersin düşse düşmenni
Sana yok nefs tek düşmen kıla alsan kıl anı bend

Şeker-lebler tebessüm kılganın görgeç gönül verme
Ki bî-dillerni aççık ağlatır âhır bu şekker hand

Cihân lezzâtını şîrîn görürsün lîk bendindir
Giriftâr olma vâkıf ol ki kayd u kand irür mânend

Gönülden cehl renci dâfi’i ger istesen vardur
Nevâyî bâg-ı nazmı şekkeristânıda ol gül-kand

Ali Şir Nevai