Ey Habîb-i muhterem, yâ emnete’l-emni’l-eman
Biz günahkâr kullara lutfun senin dârü’l-emân
Âsiyiz ammâ ki şefkât, merhamet ummânısın
Hâssaten sensin kıyâmette şefî’-i ins ü cân
Dergehin Kıtmîr’iyim, pîrim Rifâî el-meded
Kimsesizler sâye-i lutfunda olmuş sâyebân
Rahmet ü lutfun senin çok, dertliler dermânısın
El meded, ey kutb-i kevneyn, melce-i bî-vâyegân
Ben dehâlet eyledim Sultân Abdülkadir’e
Dest-gîr-i âşıkandır, melce-i bîçâregân
Kutb-i Rabbânî vü gavs-i a’zam-i Sübhânîdir
Pîr-i evvel hem habîb-i Zülcelâl-i Müsteân
Şems-i Tebrîzî’ye döndüm baş açık yâlın ayak
Hîç ümîdim kesmem ondan lutfu bol şâh-ı cihân
Bu zünûbum dâğını yakıp remâd ü hâk eder
Hâr ile mestûr iken eyler onu bir gülistan
Şem’-i aşkınla bu cismim yandı Mevlânâ meded
Etmede nây-i vücûdum an-be-an âh ü figân
Eyledim uğrunda vârım, âr u cânım hep fedâ
Dest gîrimsin benim ey Merkez-i devrân-i cân
Kulunum, kurbânınım ey şâh-ı Edhem ben senin
Sâye-i lutfunda buldum her ne buldumsa heman
Dönmem hiç bâbından aslâ nerde olsam ben senin
Dâimâ pervânenim ey kutb-i aktâb-ı cihân
Dergeh-i lutfun eşiğine koyup Ken’ân seri
Yalvarır ağlar demâdem der, şefâat el-amân