Ben nice insan gördüm selâmetin içinde
Hıfzeylemiş ol Mevlâ yaklaş da göstereyim
Buldum ben hazineyi harâbatın içinde

Rengi sararıp solmuş hayret içinde kalmış
Sırlara âgâh olmuş kerâmetin içinde

Baktım âvâre miskin dünyâ halkına küskün
Meskeni olmuş cesk’in mehâbetin içinde

Gökyüzünde mâh olmuş nûr’un güneşten almış
İçi dış nur dolmuş melâhatin içinde

Ar namus vermiş yele kınanıp düşmüş dile
Ömrünce çekmiş çile garâbetin içinde

Kimi çekmez besmele kimi düşmüş mezbele
Değer vermiş esfele vahâmetin içinde

Hakk bâtıl seçememiş mey’i aşk içememiş
Hayvanı geçememiş şekâvetin içinde

Dünyâ’yı tutmuş mesken olmamış ahlak ahsen
Yaş olmuş yetmiş seksen rehâvetin içinde

Kim câhil kimi dehâ kim cimri kimi sehâ
Kim mâraz kimi şifâ tabâbetin içinde

Gördüm aslın unutmuş gerçeğ sahteye katmış
Şeytân’ı ortak tutmuş kehânetin içinde

Düşmüş gönlü sivâ’ya etmiş isyân Mevlâ’ya
İnanmamış ukbâ’ya rezâletin içinde

Boyunu isyan aşmış günâh sel gibi taşmış
Aklı zay olup şaşmış rekâbetin içinde

Yaklaşmış iken rıhlet düşmemiş gönle mihnet
Kaplamış gönlü kasvet adâvetin içinde

Duy ahi nesli insan olmadı ehli Kur’ân
Seyrettim her bir can hamâkatin içinde

Son deme gelmiş nefes açılmak üzre kafes
Gel diye duyulmuş ses nedâmetin içinde

Yunûsiy miskin baktım tuş olup kaldı aklım
Gördüm sonunu halkın zekâretin içinde