Allah’ım göremedim seni bir tek gören göz
Şöyle ilm-i ledünle özden doğup gelen söz

Şeytân faka düşürmüş kullar yönün şaşırmış
Gönüle otağ kurmuş serpmiş gönle benliğ toz

Benlikle geçer ömür bilmez paslanmış gönül
Gönül en büyük âlem lik gönülden habersiz

Yûnus dahi sokmadı odunun eğrisini
Taptuğun dergâhına odunları dizdi düz

Eğri odun girmezse dergâhtan içeriye
Eğri gönül gider mi söyle bire lüzumsuz

İstersen gönlü bilmek kiri pasını silmek
Ehli gönüle varıp hizmet et gece gündüz

Demezler hani ilim isterler kalbi selim
Tövbe kıl bire zâlim ecel gelmeden ansız

Küpte ne varsa sızar âlim ne bilse yazar
Mâdem kalpte ilim var neden nurlanmıyor yüz

Kötü bakma gözüme alınma ha sözüme
Vallah düşman değilim inanırsan dostuz biz

Batmadan gazap oku Belam Bauru oku
İlmiyle helâk oldu bu değdim gâyet bâz

Yunûsî canlar ölmez ölen bil ki hayvandır
Cana bigâne olup gitmeyesin îmânsız