Âşık olan kişi dâim
Dostun yolun düze dursun
Âşıklara ta’n eyleyen
Îmân evin boza dursun

Sabreden münkir taşına
Bilmez ne gelir başına
Ebû Cehil kuyusuna
Cehd eyleyip kaza dursun

Bugün kendi hâlin bilen
Oldur varıp menzil alan
Ele bakıp yolda kalan
Yol erine göze dursun

Bil Tanrı’ya kulluk iden
Doğru gider dost iline
Şudur budur diyen tâgî
Yoldan çıkıp aza dursun

Buldu bulan ma’nâ yüzün
Kesb eyleyip irfân özün
Geldin câhil, ilmin yüzün
Okusun hem yaza dursun

Mürşide gönül vermeyen
Meydâna doğru girmeyen
Hâlin anda göre yarın
Bugün bunda beze dursun

Hakk’ı gerçek sevenlerin
Aşk odına girenlerin
Nişânı budur anların
Kalbi yanıp sıza dursun

Yedi tamu ne şeydür ki
Bilin oldur merd isteyen
Bülbül olup verd isteyen
Güzden geçip yaza dursun

Gerçeklere eren kişi
Dostu ayân gören kişi
Açma bu sırrı nâdâna
Ferdâ çekip geze dursun

Kim ki şâha lâyık ola
Çirkini ol sâfî kıla
Kâl olmağa tarîkatin
Potasında sıza dursun

Gerçek âşık dost bağında
Kevser şarâbın nûş eder
Nefsinin gamında gezen
Mercimeğin süze dursun

Hakk kalbine ilhâm eder
Anın içün söyler dili
Ümmî Sinan sır ilinde
Gördüceğin yaza dursun