Gördü bir hâtun anın bir kez yüzün
Vâr iken anda cemâl-i mâh-ı dîn

Çün yüzünde gördü ol nûrdan ziyâ
Yırtdı iffet perdesin gitti hayâ

Kendüyi arz itdi Abdullâh’a ol
Dedi Abdullâh ana yerinde ol

Ger murâdınsa zinâ çün ey degâ
Başa gitmek olur ol olmaz revâ

Ger helâl vech ile olmaksa murâd
Dur yerinde tîz gelem ey hoş-nihâd

Tîz yüğürdü hânesine ol hümâm
Âmine tapusuna virdi selâm

Kim Resûl’ün olacakdır ânesi
Bu sadefdir ol anın dürdânesi

Çünkü Abdullâh’ı gördü nûr ile
Düşdü pes mihr-i mahabbet cânına

Gâlib oldu rûhuna Nûr-ı Resûl
Tâlibi cem’ oldu vü buldu vusûl

Düşdü ol sâ’atde nîsân-ı kerem
Ol sadef cevfine oldu muhterem

Katre iken oldu pes dürr-i yetîm
Dürretü’t-tâc oldu ol misl-i adîm

Anasına itdi çün nûr intikâl
Buldu Abdullâh cebîninden zevâl

Tiz yüğürdü va’desine ol kerîm
Buldu ol hatunu ol yerde mukîm

Didi geldim va’deye virgil cevâb
Didi hâtun ana ey merd-i savâb

Sen değildin va’de itdiğim kişi
Ol güzeldi kanı anın cünbüşi

Vâr idi anın yüzünde bir ziyâ
Ol ziyâya cân ile başım fedâ

Gitmiş ol nûr şimdi senden n’eyledin
Anı kankı yerde zâyi’ eyledin

Didi ehlim katına vardım bu dem
Didi ol devlet anınmış ben n’idem

Ben o nûra ‘âşık idim ey cüvân
Çünkü gitmiş var işine sen hemân

Sanma kim ter-dânem olam ey selîm
Kim benem ‘iffet harîminde mukîm

Çok-durur böyle hikâyet bî-şümâr
Söylenirse söz uzar bulmaz karâr