Düşdü âteş-i dalâl gülbe-i îmânımıza
Kara su indi meğer dîde-i irfânımıza

Atdı küfür küpüne riştemizi etdi siyâh
Bu felâket dü-serâda dokunur kānımıza

Eşna-ı etvâr ile seyr edegör merd ü zeni
Bu şürûr-i şererin âteş atar cânımıza

Öyle kal’ oldu hayâ vücûh-i ebnâ-yı zemân
Görmemiş ehl-i îmân girdi bütün hânemize

Deryâ-yı mel’anetin kaʻrine daldırdı bizi
Âsumân âteş atar ni’mete küfrânımıza

Arş-ı vahdet güneşinden kör olan ferdlerimiz
Şirki de şerîk olur maksad-ı şeytânımıza

Kişi kendi elile yârini ağyâr mı eder

Seyr ede ülfetini zevk vere vicdânımıza

Bu denâeti kabûl kelb ü hımâr eylemedi
Ebâlîs parmak atar ağzına tuğyânımıza

Va’llâhi gitdi gider bu felâket tâ kıyâmet
Düşmese ehl-i îmân dergeh-i Kur’ân’ımıza

1Sanma ki Kādir ü Kayyûm bizi ahz eylemeye
Kahr ile kān yığılır meydân-ı buhrânımıza

Kahr-i dalâle gider su gibi ebnâ-yı zemân
Ezelinden îmânı yok reh-i Kur’ân’ımıza

Kerem-i zât-ı Kerîm hikmet-i Rahmân u Rahîm
Akibet nusret eder dîn-i âlîşânımıza

Her yüz içinde Hudâ va’d-i Celîl’i celîdir
Nusret-i şer-‘i şerîf Resûl-i zî-şânımıza

LUTFÎ deryâ-yı kerem-i Kerîm’e eyle nazar
Bakarak gözlerimiz rahmet-i Rahmân’ımıza