Hükmü var güneşi örten yüzlerin
Yapışır soğukluk bir nasır gibi
Murat’ın alnından öpmekse seni
Güneşi koynunda sakla sır gibi
Yıldız için açıp korkma kardelen
Kan rengi gölgeni yakma kardelen
Geceler ayazlanır yaprak oynamaz
Senin dallarına kızıllık düşer
Buzun terlediğine kimse inanmaz
Bilmezler içinde bir garip pişer
Baharı yazlara ekle kardelen
Beni zemheride bekle kardelen
Bağların üstünde çığ gibi geçti
Gördüğün bahçıvan hissizliğini
Bülbülün dilini doğradın geçtin
Seyrettim güllenin sessizliğini
Sen olsa feryadım dinmez kardelen
Bunu yaşamayan bilmez kardelen
Kıskanır kökünü bir gün sökerler
Muhabbetten öte bir hasret kalır
Güneşin üstüne toprak dökerler
Kan süzer kâinat ruhlar ıslanır
Yüreğin dalında kaldı kardelen
İçimi bir korku aldı kardelen
Ben Anadoluyum sen toprak yüzlüm
Erenler kokuna aşına senin
Bir gün ayırmaya gelirse ölüm
Kendimi bağlarım naşına seni
Ayrılıktır ölüm asıl kardelen
Ben nasıl yaşarım nasıl kardelen
Sen olsa feryadım dinmez kardelen
Bunu yaşamayan bilmez kardelen
Bilmez kardelen
Bilmez kardelen