KURBAN-HADİSLER
46 – Ebu Bekre Nufey’u’bnu’l-Hâris es-Sakafî (radıyallahu anh) anlatıyor: Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle buyurdu: “Zaman, döne döne Allah’ın arz ve semâvâtı yarattığı gündeki düzenini tekrar buldu. Sene on iki aydır. Bunlardan dördü haram aydır. Haram aylar da üç tanesi peş peşe gelir: “Zül-kade, Zü’l-hicce ve Muharrem. Bir de Cumâdî ve Şâban ayları arasında yer alan Mudarlılar’ın Receb’i.” Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sordu:
“-Bu ay hangi aydır?” Biz: “Allah ve Resûlü daha iyi bilir” dedik. Bir müddet sustu. Biz ayın ismini değiştirecek zannettik. Ancak şunu söylediler:
“-Bu zi’l-hicce değil mi?”
“-Evet!” karşılığını verdik. Devam etti:
“-Peki burası neresidir?” Biz:
“-Allah ve Resûlü daha iyi bilir” cevabını verdik. Yine sustu ve biz bölgenin ismini değiştirecek vehmine kapıldık.
“-Burası haram bölge değil mi?” dedi.
“-Evet” dedik.
“-İçinde bulunduğunuz gün nedir?” diye tekrar sordu, biz yine:
“-Allah ve Resûlü daha iyi bilir” dedik. Tekrar sustu ve biz yine günün ismini değiştirecek zannına düşmüştük ki:
“-Kurban günü değil mi?” dedi.
“-Evet” cevabımız üzerine sözüne devam etti:
“-Bilin ki, kanlarınız, mallarınız ve ırzlarınız birbirinize kesinlikle haramdır, tıpkı bu yerde, bu ayda şu gününüzün haram olması gibi. Rabbinize kavuştuğunuz zaman sizi yaptıklarınızdan hesaba çekecek. Sakın benden sonra birbirinizin boyunlarını vuran kâfirler olmayın. Bu söylediklerimi duyanlar, duymayanlara ulaştırsınlar. Bazan söz kendisine ulaştırılan kimse, ulaştırılan sözü, bizzat dinleyenden daha iyi beller.” Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sonra şunu ekledi: ” Tebliğ ettim mi, tebliğ ettim mi?” üç defa tekrarladı.
“-Evet” cevabımız üzerine:
“-Ya Rabbi şâhid ol!” dedi.
Buhârî, Hacc 132, Edâhî 5; Tefsîr, Berâe 8, Bed’i’l-Halk 2, Fiten 8, İlm 9; Müslim, Kasâme 29, (1679); Ebu Dâvud, Hac 63, (1947).
Müslim’in rivâyetinde şu ziyade var: “Sonra Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) beyazı galebe çalan alaca iki koyuna yöneldi ve onları kesti. Sonra da koyunun bir parçasını alıp aramızda taksim etti.”
Rezîn, rivayetin arasına şunu ilâve eder: “Üç şey vardır, bir mü’minin kalbi onlara karşı ebediyen ihânet etmez; ameli sırf Allah için yapmak, idareyi elinde tutana karşı hayırhah olmak, Müslümanların cemaatine katılmak, çünkü onların duaları cemaate dahil olanların hepsini içine alır.” İbnu’l-Esîr: “Bu ziyâdeyi ana kitaplarda (Kütüb-i Sitte) görmedim” der.
Bu ziyadenin mânası şudur: Bu üç şeyde kalbler huzura kavuşur. Kim bunlara yapışır, riayet ederse, kalbi hıyânet, hile ve şer gibi mânevî kirlerden temiz kalır.
473 – Abdullah İbnu Ma’kıl (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ka’b İbnu Ucre (radıyallahu anh)’ye “Oruçtan yahut sadakadan yahut kurbandan bir fidye lâzımdır” (Bkara, 196) mealindeki ayetten sordum. Dedi ki: “Başımda bitler kaynaştığı halde Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a götürüldüm. Beni görünce: “Meşakkatin, bu gördüğüm dereceye ulaşacağını zannetmezdim. Bir koyun bulabilecek misin?” dedi. “Hayır” cevabını verdi. (Bunun üzerine şu ayet nazil oldu: “…İçinizde hasta olan veya başından rahatsız varsa fidye olarak ya oruç tutması, ya sadaka vermesi ya da kurban kesmesi gerekir…” (Bakara, 196) Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Üç gün oruç tut veya her fakire yarım sa’ yiyecek vermek suretiyle altı fakiri doyur, başını traş et” dedi. Bu âyet hassaten benim hakkımda nazil oldu, ancak umumen hapimize şâmildir.”
Buhârî, Tefsir, Bakara 2,32, Meğâzi 35, Tıbb 16; Müslim, Hacc 80, 85 (1201); Tirmizi, Tefsir, Bakara 2, (2977); Ebu Dâvud, Menâsık, 43, (1856); İbnu Mâce, Menasik 8, 6, (3079); Muvatta, Hacc, 239 (1-117); Nesâî, Menâsik 96, (5, 194-195).
477 – İbnu Abbas (radıyallahu anhüma) anlatıyor: “Kişi ihramsız olarak (yani Mekke’de ikamet edenler veya umre için gelip, umreden sonra ihramı çıkaranlar) Beytullah’ı ziyaret eder. Bu imkân, hacc niyetiyle ihram giymeye kadar devam eder. Arafat’a çıkınca, kime deve, sığır veya davardan kurban müyesser olmuşsa, dilediğini kurban eder. Bunlardan biri olmazsa, ona hactaki, üç günün orucu terettüp eder. Bu günler, arefe gününden evvele ait olmalıdır. Bu üç günün sonuncu günü arefe gününe tesadüf ederse, bunda bir günah yoktur. Sonra Arafat’da vakfe’ye gider ikindi namazından akşam karanlığının gelmesine kadar vakfede kalır.
İbnu Abbas anlatmaya üslubu biraz değiştirerek devam ediyor.
“Sonra Arafat’tan insanlar sökün edince, orayı terketsinler. Topluca geceyi geçirecekleri yere (Müzdelife’ye) gelsinler. Orada Allah’ı çokca zikretsinler, sabah vakti girmezden önce bilhassa tekbir ve tehlili çok yapsınlar sonra buradan da topluca hareket etsinler. Çünkü (eskiden beri) herkes buradan hareket ederdi. Cenâb-ı Hakk: “İnsanların toplu olarak sökün ettiği yerden siz de sökün edin, (eski yaptıklarınızdan) Allah’a af dileyin. Allah bağışlar ve merhamet eder” (Bakara, 199). Şeytan taşlayıncaya kadar akmaya (ve çok zikretmeye) devam edin” buyurmuştur.
Buhârî, Tefsir, Bakara 2, 35.
633 – Bir başka rivayette, aynı hâdise şöyle gelmiştir:
“Haccu’-ekber günü, kurban bayramı günüdür. el-Haccu’l-ekber de haccdır. Hacca “el-Haccu’l-Ekber” denilmesi, halkın umreye “el-Haccu’l-Asgar” demesinden ileri gelmiştir.
Ebu Hüreyre devamla diyor ki: “O yıl, Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh) bu tebliği halka duyurdu. Bunun üzerine ertesi yıl yani Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’in bizzat katılarak Veda haccını yaptığı zaman, tek müşrik hacca katılmadı.
Hz. Ebu Bekir’in müşriklere ilanda bulunduğu sene Cenab-ı Hakk şu ayeti indirdi: “Ey iman edenler! Doğrusu puta tapanlar pistirler, bu sebeple, bu yıldan sonra Mescid-i Haram’a yaklaşmasınlar. Eğer fakirlikten korkarsanız, bilin ki, Allah dilerse sizi bol nimetiyle zenginleştirecektir. Allah şüphesiz bilendir, hakimdir” (Tevbe 28).
Müşrikler ticaret yapıyorlar, Müslümanlar da bundan faydalanıyorlardı. Allahu Teâla müşriklerin Mescid-i Haram’a yaklaşmalarını yasaklayınca, Müslümanlar müşriklerin yaptıkları ticaretin kesilmesiyle ondan elde ettikleri menfaatin kesileceği endişesine düştüler. Bunun üzerine Cenab-ı Hakk şu vahyi indirdi: “Eğer fakirlikten korkarsanız, bilin ki, Allah dilerse sizi bol nimetiyle zenginleştirecektir.”
Sonra bunu takip eden ayette Cenab-ı Hakk cizyeyi helâl kıldı. Bu daha önce alınmıyordu. Bunu, müşriklerin ticaretiyle elde edilen menfaate bir karşılık (ivaz) yaptı. Cenab-ı Hakk şöyle buyurdu: “Kitap verilenlerden, Allah’a, ahiret gününe inanmayan, Allah’ın ve Peygamberinin haram kıldığını haram saymayan, hak dinini din edinmeyenlerle, boyunlarını büküp kendi elleriyle cizye verene kadar savaşın” (Tevbe 29).
Allah Müslümanlara bunu helâl kılınca, anladılar ki, Allah kendilerine, müşriklerle olan ticaretin kesilmesi sebebiyle kaybından korkup üzüldükleri menfaatten daha fazlasını vermektedir”
Buhârî, Salat 10, Hacc 67, Cizye 16, Meğazi 66, Tefsir, Tevbe 2, 3, 4; Müslim, Hacc 435, (1347); Ebu Davud, Hacc 67, (1946); Nesâî, Hacc 161, (5, 234).
635 – Hz. Ali İbni Ebi Talib (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ben Hacc-ı Ekber günü hangi gündür? diye sordum, bana: “Kurban günü” diye cevap verdi.”
Tirmizi, Tefsir, Berâet (3088), Hacc 110 (958).
636- İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) haccettiği hacc sırasında, cemreler arasında, kurban günü durarak sordu: “Bu gün hangi gündür?” Halk:
-Kurban günüdür, dediler. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
-“Bugün Hacc-ı Ekber günüdür” buyurdu.
Ebu Davud, Hacc 67, (1945); İbnu Mace, Menasık 76, (2058).
637 – İbnu Ebi Evfâ (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle diyordu: “Kurban günü büyük hacc (el-Haccu’l-Ekber) günüdür. O gün kanlar akıtılır, başlar traş edilir, kirler, paslar giderilir, haramlar helal olur.”
638 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Ci’râne umresinden dönünce Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh)’i haccın başında emir olarak yolladı. Onunla birlikte biz de vardık, el-Arc mevkiinde iken (es-salatu hayrun minen nevm) diye çağrıda bulundu. Bir müddet sonra da tekbir getirmek üzere doğrulduğu sırada arka tarafından kulağına bir deve sesi geldi. Bunun üzerine tekbiri bıraktı ve “Bu ses, dedi, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın devesi Ced’â’nın sesi, muhakkak ki hacc konusunda Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yeni bir karara varmıştır, belki de bu, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın kendisidir, bu durumda namazı birlikte kılarız.” dedi.
Devenin sırtındaki Ali (radıyallahu anh) idi. Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh) ona: “Hacc emiri olarak mı geldin, elçi olarak mı?” diye sordu. Hz. Ali (radıyallahu anh): “Elçi olarak geldim, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) beni Berâe suretiyle gönderdi. Onu hacc mahallerinde halka okuyup tebliğ edeceğim” dedi.
Sonra kurban günü geldi. Arafat’ı terketti. Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh) dönünce, tekrar halka hitabetti. Onlara Arafat’ı terketme (âdâbın)dan kesimlerinden (vesâir) menâsiklerinden sözetti. Sözü bitince, yine Hz. Ali (kerremallah vechehu) ayağa kalktı, halka, Berâe suresini sonuna kadar okudu.
Nefru’l-evvel günü (Mina’dan Mekke’ye hareket günü) Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh) kalktı ve halka bir hitabede daha bulundu. Mina’yı nasıl terkedeceklerini, nasıl taşlama yapacaklarını tarif etti, haccın menâsikini öğretti. Konuşmasını bitirince fecirden Hz. Ali (radıyallahu anh) kalktı. Halka Berâe suresini sonuna kadar (bir kere daha) okudu.”
Nesâî Hacc 186, 187, (5, 247-248).
882– Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir gün mescidde iken hafıf bir uyku kestirmesi yaptı, sonra gülerek başını kaldırdı. Kendisine:
“Ey Allah’ın Resülü, niçin gülüyorsunuz?” diye sorulunca:
” Bana az önce şu süre nazil oldu” deyip besmele çekti, sonuna kadar Kevser süresini okudu:
“Bismillahirrahmanirrahim, Ey Muhammed! Doğrusu sana pek çok nimet vermişizdir. Öyleyse Rabbin için namaz kıl, kurban kes. Doğrusu adı sanı ortadan kalkacak olan, sana kin tutan kimsedir” (Kevser 1-3).
Resûlullah kıraatı tamamlayınca sordu:
“Kevser’in ne olduğunu biliyor musunuz?”
Biz:
“- Allah ve Resûlü bilir” dedik.
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) açıkladı:
“Bu bir nehirdir. Rabbim onu bana vâdetmiştir. O nehir üzerinde pek çok hayırlar var. Bu bir havuzdur da. Kıyamet günü ümmetim onun başında (su içmek üzere) toplanacak. Bu havuzdaki maşrapalar gökteki yıldızlar kadar çoktur. Derken içlerinden bir kul çıkarılıp atılacak. Ben müdâhale edip: “Ey Rabbim (onu niye atıyorsun) o benim ümmetimdendir?” diyeceğim. Ancak Cenab-ı Hakk: “Bunlar senden sonra ne bid’atler işlediler senin haberin yok” diyecek.”
Buhârî, Tefsir, İnnâ a’taynake’l-kevser 1, Rikâk 53, Müslim, Salat 53, (400); Tirmizî,Tefsir, Kevser (3357), Ebü Davud, Sünnet 26, (4747, 4748); Nesâî, Salât 21, (2,133,134).
1050 – İmrân İbnu’l-Husayn (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Sakif, Benî Ukayl’in müttefiki idi. Sakîfliler, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın ashabından iki kişiyi esir ettiler. Buna mukabil Müslümanlar da Benî Ukayl’dan bir kişiyi esir ettiler, adamla birlikte Adbâ adlı deveyi de ele geçirdiler. Adam bağlı halde iken Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yanına geldi. Adam:
“- Ey Muhammed!” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
” Ne istiyorsun?” diye sordu:
“- Beni niye yakaladınız, hacıları geçene (yani Adbâ’ya) niye el koydunuz?” dedi:
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) meseleyi büyütmek için:
“Seni müttefiklerin olan Sakifin cinayetinden dolayı yakaladım!” cevabını verdi, sonra oradan ayrılıp gitti. Adam tekrar seslenerek:
“- Ey Muhammed! Ey Muhammed” dedi. Resûlulah (aleyhissalâtu vesselâm) merhametli ve nezâketli idi. Adama dönerek:
” Ne istiyorsun?” dedi. Adam:
“- Ben Müslümanım!” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
“- Sen bunu, daha önce, kendi umuruna mâlik iken söylemiş olsaydın, tamamiyle kurtulurdun” dedi ve adamdan uzaklaştı. Adam tekrar:
“- Ey Muhammed, ey Muhammed!” diye bağırdı. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) geri gelerek:
“- Ne istiyorsun?” dedi. Adam:
“- Açım, doyur beni, susadım, su ver bana!” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
“- Hacetin bu mu?” dedi. Adam öbür iki kişiye mukabil fıdye yapıldı.”
Râvi İmrân sözüne şöyle devam etti: “Ensâr’dan bir kadın esir edildi.Adbâ dahi ele geçirildi. Kadın bağa vurulmuştu. Halk develerini evlerinin önünde dinlendiriyorlardı.
Bir akşam bu kadın ipten boşanarak develerin yanına geldi. Kadın deveye yaklaştı mı deve böğürüyordu. O da birini bırakıp öbürüne yaklaşıyordu. Sonunda Adbâ’ya yaklaştı. Bu böğürmedi.
Râvî der ki: “Bu pişkin bir deve idi” -bir rivayette: “O terbiyeden geçmiş bir deve idi” denmiştir. Ebu Dâvud’da: “Uysal bir deve” denmiştir. Kadın devenin arkasına bindi, hayvanı sürüp yola revân oldu.
Kadının kaçtığını hissettiler, arayıp taradılar, ama bulamadılar.Kadın, Allah kendisine kurtulma nasib ederse, deveyi Allah için kurban etmeyi adadı. Medine’ye gelince, halk onun kurtulduğunu görünce: “Adbâ, Resûlullah (aleyhisssalâtu vesselâm)’ın devesi!” diye bağrıştı. Kadın:
“- Ben nezretmişim. Allah beni kurtarırsa onu kurban edeceğim diye!” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a gelip bu durumu haber verdiler. O:
“- Sübhânallah! Hayvancağıza ne kötü mühâfaat vermiş: Allah onu bunun üzerinde kurtarırsa o tutup bunu kesecek ha! Olacak şey mi? Hayır! Günah olan bir nezre uyulmaz, şahsen sâhip olmadığı bir şey üzerine yaptığı nezre de uymaz!” dedi.”
Müslim, Nüzür 8, (1641); Ebu Dâvud, Eymân 28, (3316).
1146 – Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Hiç bir kul, kurban günü, Allah indinde kan akıtmaktan daha sevimli bir iş yapamaz. Zîra, kesilen hayvan, kıyamet günü boynuzlarıyla, kıl1arıyla, sınnaklarıyla gelecektir. Hayvanın kanı yere düşmezden önce Allah indinde yüce bir mevkiye ulaşır. Öyle ise, onu gönül hoşluğu ile ifâ edin.”
Tirmizî, Edâhî 1, (1493); İbnu Mâce, Edâhî 3, (3126). Rezîn şunu ilave etmiştir: “Kurban sahibine, hayvanın her bir tüyü için sevap vardır. ”
1147 – Ebu Bekri’s-Sıddîk (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a: “Hangi hacc daha efdaldir?” diye sorulmuştu.
“Yüksek sesle telbiye getirilip, kurban kesilerek yapılan hacc!” diye cevap verdi.”
Tirmizî, Hacc 14, (827), Tefsir, Âl-i İmrân (3001).
1247 – İmam Mâlik (rahimehumullah) anlatıyor: “Bana ulaştı ki, Hz. Ömer, Hz. Ali ve Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anhüm ecmain)’ye haccetmek üzere ihrama girmiş bulunan birisi hanımı ile cinsî temasta bulunursa ne gerekir diye sual sorulmuştu. Şu cevabı verdiler: “Bunlar (başladıkları) haccı tamamlarlar. Sonra müteâkip sene yeniden hacc yaparlar ve (ceza olarak da) kurban (hedy) keserler.”
Hz. Ali (radıyallahu anh) şunu söylemiştir: “Müteakip yıl, bunlar hacc için ihrama girince, haccı tamamlayıncaya kadar birbirlerinden ayrılırlar.”
Muvatta, Hac 151, (1,381-382).
1248 – İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ)’a, Minâ’da iken, ifâza tavafından önce, hanımına cinsî temasta bulunan bir kimse hakkında sorulmuştu, bir bedene kesmesini emretti.” Bir rivayette şöyle demiştir: “İfâzadan önce ehline temas eden kimse (ceza olarak) yeni bir umre yapar ve bir de kurban (hedy) keser.”
Muvatta, Hacc 159, (1, 384).
1259 – Ebu Vâil (radıyallahu anh) anlatıyor: “es-Subeyy İbnu Ma’bed dedi ki: “Ben Hıristiyan bir bedevî idim. Sonradan Müslüman oldum. Kabilemden Hüzeym İbnu Sürmüle adında bir kimseye gelerek: “Hey adamım, ben cihâd hususunda hırslıyım. Hacc ve umre yapmayı da üzerime vecibe buldum. Ben bu ikisini nasıl birleştirebilirim?”diye sordum. Bana:
“İkisini birleştir ve kolayına gelen bir kurban kes” dedi. Ben de ikisine birden (niyet edip) ihrama girdim. (Küfe’ye bir merhale mesafedeki) Uzeybe nam mevkiye geldiğim zaman Selmân İbnu Rebîa ve Zeyd İbnu Sühan ile karşılaştım. Ben hacc ve umre her ikisi için ihramdaydım. Biri diğerine benim hakkımda:
“Bu adam devesi kadar da bilgili değil” dedi. Bunu işitince tepeme dağ yıkıldı zannettim. Doğru Ömer İbnu’1-Hattâb (radıyallahu anh)’agittim. Ben, hac ve umre her ikisi için de ihramımı devam ettirerek, hikâyemi anlattım. Hz. Ömer bana:
“Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) sünnetine irşâd edilmişsin” dedi.”
Ebu Dâvud, Menâsik 24, (1799); Nesâî- Hacc 49, (5, 146, 147); İbnu Mace,Menâsik 38, (2970).
1263 – Tirmizî’de şöyle gelmiştir: “Kim hacc ve umre için ihrama girerse, her ikisinin de ihramından çıkıncaya kadar, tek tavaf, tek sa’y yeterlidir.
Tirmizî, Hacc 102, (948); İbnu Mâce, Menâsik 39, (2975).
1264 – Nâfi’ alatıyor: “Haccâc-ı Zâlim, Abdullah İbnu Zübeyr (radıyallahu anh)’le savaşmak üzere Mekke’ye indiği zaman, Abdullah İbnu Abdillah ile Sâlim İbnu Abdillah geldiler ve Abdullah İbnu Ömer (radıyallahu anhüm)’le konuştular: Kendisine:
“Bu yıl haccı terketmen sana bir zarar vermez. Zîra biz, halk arasında savaş çıkıp seninle Beytullah arasına girileceğinden korkmaktayız”dediler. Abdullah onlara:
“Benimle Beytullah arasına girilerek engel çıkarılırsa, ben de Kureyş’in Hz. Peygamber’le Beytullah arasına girdiği zaman Resûlullah’ın davrandığı şekilde davranırım. Şahid olun, şu anda umreye niyet ettim!”dedi ve derhal kalkıp Zülhuleyfe’ye gitti. Umreye niyet ederek ihram giydi, telbiye getirdi.
Sonra şunu söyledi: “Yolumu serbest bırakırlarsa umremi tamamlarım. Beytullah’la aramda engel olurlarsa Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın yaptığı gibi yaparım.” Ve şu âyeti tilâvet etti. (Meâlen): ‘Resûlullah’ta sizler için güzel örnek vardır” (Ahzâb 21).
Sonra yoluna devam etti ve Beydâ sırtına kadar geldi. Orada: “Bunların ikisinin hükmü de aynı. Eğer benimle umrem arasına girip mâni olurlarsa haccıma da mâni olmuşlar demektir. Sizleri şâhid kılıyorum, umre ile birlikte hacca da niyet ettim” dedi. Yoluna devam etti. Kadid’e geldiği zaman bir kurbanlık aldı. Sonra (Mekke’ye girip) hacc ve umre her ikisi için tek bir tavafyaptı.”
Bir rivayette şöyle denmiştir: “Her ikisi için de ihrama girdi ve böylece Mekke’ye geldi. Beytulah’ı tavaf etti. Safâ ve Merve arasında sa’y etti, buna bir ilâvede bulunmadı, ne kurban kesti, ne traş oldu, ne taksirde bulundu, ne de ihramla haram ettiği şeylerden birini nefsine helâl kıldı. Kurban gününe kadar bu hâl üzere devam etti. O gün kurban kesti, traş oldu. İlk yaptığı tavafla hem haccın hem de umrenin tavafını yerine getirdiği kanaatinde idi.
Sonunda: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) böyle yapmıştı” dedi.”
Buharî, Hacc 77,105, Muhsar 1, 3, 4, Meğâzî 35; Müslim, Hacc 180-183, (1230); Muvatta, Hacc 42, (1, 337); Nesâî, Hacc 53, (5,158),144, (5, 226).
1271 – Ebü Cemre anlatıyor: “İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ)’a mut’à’dan sordum; bana onu yapmamı emretti, haccda kesilen kurbandan sordum. “Bu hususta, dedi, deve veya sığır veya davar veya kana ortak olmak imkânları var (bunların hepsi meşrudur).”
Ebü Cemre der ki: “İnsanlar mut’ayı mekruh addediyorlardı. (Eve gelip) uyudum. Rüyamda birisini gördüm (bana gelip): “Makbul umre, mebrür hacc!” diye müjdeledi. Hemen İbnu Abbas (radıyallahu anhümâ)’a gelip haber verdim. Bana: “Allahu ekber! Ebu’l-Kâsım (aleyhissalâtu vesselâm)’ın sünneti!”dedi.”
Buharî, Hacc 102; Müslim, Hacc 204, (1242).
1272 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) demiştir ki: “Kim hacc aylarında umre yapar, sonra Mekke’de hacc zamanı gelinceye kadar ikamet ederse bu kimse, hacc da yaparsa mütemettidir. Bu durumda kolayına gelen bir kurban kesmesi vacib olur. Eğer kurban bulamazsa, üç günü hacc sırasında, yedi günü de döndüğü zaman olmak üzere (on gün) oruç tutar. ”
İmam Mâlik der ki: “Bu hüküm, o kimsenin hacc zamanına kadar orada ikamet etmesi ve aynı sene içinde hacc yapması halinde câridir.”
Muvatta, Hacc 62, (1, 344).
Muvatta’nın bir diğer rivayetinde der ki: “Allah’a yemin olsun, haccdan önce umre yapıp (bu sebeple) kurban kesmem, haccdan sonra Zilhicce ayında umre yapmamdan daha sevimlidir.”
1275 – Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) şöyle demiştir: “Oruç, umre yapıp hacca kadar temettuda bulunup da hacc için ihrama girmesinden arefe gününe kadar kurban bulamayan kimse içindir. Eğer orucu tutmazsa, Minâ günlerinde tutar” İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) de böyle hükmediyordu.
Muvatta, Hacc 255, (1, 426).
1276 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “(Veda haccında),Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ve ashabı (radıyallahu anhüm), hacc için ihrama girdikleri vakit, Resûlullah ile Talha hariç, hiç kimsenin kurbanlığı yoktu. O sırada Hz. Ali, beraberinde bir kurbanlık olduğu halde Yemen’den geldi. Ve derhal: “Ben de Resûlullah’ın niyet ettiği şeye niyet ederek ihram giydim” deyip katıldı.
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ashabına bu hacclarını umreye çevirmelerini, tavaf yapmalarını, (sa’y yapmalarını), beraberinde kurbanlığı olanlar hariç saçlarını kısa keserek ihramdan çıkmalarını emretti.
Bir kısmı itiraz ederek: “Yani henüz cenabetken Mina’ya mı gideceğiz?” dediler. Bu söz Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e ulaşmıştı: “Geride bıraktığım işlerimi tekrar bulsaydım kurban getirmezdim. Eğer, beraberimde kurbanlığım olmasaydı, ben de ihramdan çıkardım” dedi.44)
Bu sırada Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) hayız oldu. Beytullah’ı tavaf hâriç, haccın bütün menâsikini yerine getirdi. Temizlenince de tavafı yaptı. Dedi ki:
“Ey Allah’ın Resûlü! Sizler hem umre hem de hacc yapmış olarak burdan ayrılacaksınız, ben ise sadece haccla ayrılacağım!”
Bunun üzerine Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) oğlan kardeşi Abdurrahman İbnu Ebî Bekr (radıyallahu anhümâ)’e, Hz. Aişe’yi (Harem bölgesinin dışında yer alan) Ten’im’e götürmesini emretti. (Hz. Aişe adıyallahu anhâ) orada ihram giyerek) haccdan sonra umre yaptı.” 45)
1433 – Abdullah İbnu Amr İbni’l-Âs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Veda haccında Mina’da, halkın meselelerini kendisine sorması için durmuştu. Bir adam gelip:
“(Ben kurbanın traştan önce olacağını) bilemedim ve kurbandan önce traş oldum?” dedi. Resûlullah (aleyhissalàtu vesselâm):
“(Şimdi de kurbanını) kes, burada bir beis yok” cevabını verdi. Bir başkası daha gelip:
“(Taşı kurbandan önce atmak gerektiğini) bilemedim ve taşlamayı yapmadan kurban kestim” dedi. Buna da:
“Şimdi taşını at, bunda bir mahzur yok!” diye cevap verdi. O gün Resûlullah (aleyhissalâtu vesselàm)’a “Şunu önce, yaptık”; “Bunu sonra yaptık” şeklinde takdim te’hirle ilgili her ne soruldu ise hepsine: “Yap bunda bir mahzur yoktur!” diye cevap verdi.”
Buhârî, Hacc 131, İlm. 23, 46,Eymân 15; Müslim, Hacc 327, (1306); Muvatta, Hacc 242, (1, 421); Tirmizî, Hacc 76,(916); Ebu Dâvud, Menâsik 80, (2014); İbnu Mâce, Menâsik 74, (3051).
1443 – Mihnef İbnu Süleym (radıyallahu anh) arlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı işittim şöyle buyurmuştu: “Ey insanlar, her aile sâhibine her sene bir kurbanlık, bir de atîre borç olmuştur. Atîre’nin ne olduğunu biliyor musunuz ? O, recebiye dediğiniz şeydir. ”
Tirmizî, Edâhi 18, (1518); Ebu Dâvud, Dahâya 1, (2788); Nesâî, Akîka 6, (7,167-168); İbnu Mace, Menâsik 2, (3125).
1444 – Abdullah İbnu Amr İbnu’l-Âs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Kurban gününü bayram olarak kutlamakla emrolundum. Onu bu ümmet için Allah bayram kılmıştır” buyurmuştu. Bir adam kendisine:
“Ey Allah’ın Resûlü! Ben iâreten verilmiş bir hayvandan başka bir şeye sahip değilsem, onu kesebilir miyim?” diye sordu. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Hayır, dedi, ancak saçını, tırnaklarını kısaltır, bıyıklarından alır, etek traşını olursun. Bu da sana Allah indinde bir kurban yerine geçer.”
Ebu Dâvud, Edâhî,1 (2789); Nesâî, Dahâya 2, (7, 213).
1445 – Nâfi’ (rahimehullah) anlatıyor: “(Ailenin her ferdi için kurban kesmek gerektiği görüşünde olan) Abdullah İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ), anne karnındaki çocuk adına kurban kesmezdi.”
Muvatta Dehâyâ 13, (2, 487).
1446 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Biz, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ile birlikte (Hudeybiye senesi) umrede temettu yaptık. O zaman yedi kişi adına bir sığır keserek iştirak ettik. Keza deve de yedi kişi adına kesilmişti.”
Müslim, Hacc 355, (1318); Muvatta, Dahâyâ 9, (2, 486); Timizî, Hacc 66, (904); Ebu Dâvud, Dahâya 7, (2807); Nesâî, Dahâyâ 16, (7, 222).
1447 – İbnu Abbâss (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Biz, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ile birlikte bir seferde iken Kurban Bayramı geldi. Kurban için, sığırda yedi kişi, devede on kişi ortak olduk.”
Tirmizî, Hacc 66, (905); Nesâî, Dahâya (7, 222).
1448 – Huceyye İbnu Adiyy anlatıyor: “Hz. Ali (radıyallahu anh): “Sığır yedi kişi adına kesilir” demişti. Kendisine:
“Ya doğurmuşsa?” diye soruldu.
“Öyleyse yavrusunu da beraber kes!” buyurdu. Kendisine:
“Ya topalsa?” diye soruldu.
“Kesim yerine ulaşabildiyse tamam” dedi.
“Ya boynuzu kırıksa?” dendi.
“Zarar etmez. Biz göz ve kulaklarının sağlamlığını kontrol etmekle emrolunduk!” diye cevap verdi.”
Tirmizî, Edâhî 9, (1503).
1449 – Nâfi’ (rahimehullah) anlatıyor: “İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) kurbanlıkların: “Tırnaklılar (yani sığırlar) hakkında üçüncü senesine girmiş, veya geçmiş, etli ayaklılar (develer) hakkında da altıncı yaşına girmiş veya geçmiş olmasını” şart koşardı.”
Muvatta,Hacc 147, (1, 380).
1450 – Ebu Eyyub (radıyallahu anh) anlatıyor: “Bizden biri, kendisi ve ailesi halkı için tek bir koyun kurban eder, (etinden hem yerler hem de başkalarına yedirirlerdi). Sonra insanlar, övünmeye başladılar ve (kurbanlar) bir övünme vâsıtası oldu.”
Muvatta, Dahâya 10, (2, 486); Tirmizî, Dahâya 10, (1505); İbnu Mâce, Dâhâya 10, (3147).
1451 – İbnu Şihab (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) (Veda haccı sırasında) kendisi ve âile halkı için sadece bir deve veya bir sığır kesmiştir.”
Muvatta, Dâhâya 11, (2, 486).
1452 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) demiştir ki: “Sığır, sadece (bir kimse için kesilir, koyun da bir kimse için kesilir, deve de bir kimse adına kesilir.”
(Keza İbnu Ömer) derdi ki: “İbadet için kesilen hayvana cemaat iştirak edemez. İştirak olsa olsa aynı aile halkı arasında olur.”
Rezîn ilâve etmiştir.
1453 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm), ayakta olduğu halde yedi deveyi kendi eliyle kesti. Medine’de ise, boynuzlu ve alacalı iki koyun kurban etti. Resûlullah (aleyhissalàtu vesselâm) keserken tekbir getiriyor, besmele çekiyor ve ayağını hayvanların boyunlarının üzerine koyuyordu.”
Buhârî, Hacc 117, 119, Cihâd 104,126; Müslim, Edâhî 17, (1966); Tirmizî, Edâhî 2, (1494); Ebu Dâvud, Edâhî 4, (2793, 2794); Nesâî, Dahâyâ 28-31, (7, 219-230); İbnu Mâce, Edâhi 1, (3120).
1454 – Ebu Said (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) boynuzlu erkek bir koçu kurban etti. Koç siyahın içinde bakar, siyahın içinde yürür, siyahın içinde yerdi.”
Tirmizî, Edâhî 4, (1496);Ebu Dâvud, Dahâyâ 4, (2796); Nesâî,Dahâyâ 14, (7, 221); Müslim, Edâhî 19, (1967).
1455 – Ebu Ümâme (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Kurbanlığın en hayırlısı (boynuzlu) koçtur. Kefenin en hayırlısı da takımdır.”
Tirmizî, Edâhî 18, (1517).
1456 – Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Veda haccında, Muhammed âilesi için tek bir sığır kesti”
Ebu Dâvud, Menâsik 14, (1750).
1457 – Haneş (rahimehullah) anlatıyor: “Hz. Ali (radıyallahu anh)’yi gördüm, iki koç kesmişti. Dedi ki:
“Biri kendim için, diğeri Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) için”
Hz. Ali (radıyallahu anh) ilâve etti:
“Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)) böyle emretti -veya şöyle demişti: Böyle vasiyet etti- Ben (hayatta olduğum müddetçe ebediyyen terketmeyeceğim.”
Tirmizî, Edâhi 1, (1495); Ebu Dâvud, Dahâya 2, (2790).
1458 – Urve (rahimehullah)’den anlattığına göre, evladlarına şöyle demiştir: “Evlâtlarım., sakın biriniz, bir büyüğe hediye edince utanacağı bir şeyi Allah için kurban sunmasın. Zîra Allah, büyüklerinin büyüğüdür ve O, en seçkine herkesten ziyâde lâyıktır.”
Muvatta, Hacc 147, (1, 380).
1459 – Hz.Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Yıllanmış (yaşını başını almış) hayvanlardan kurban kesin. Böylesini bulmakta zorluk çekerseniz o başka. Bu taktirde koyundarı bir kuzu kesiverin”buyurdular.”
Müslim, Hacc 13, (1963); Ebu Davud,Dahâya 5, (2797); Nesâî, Dahâya 13, (7, 218).
1460 – Ukbe İbnu Âmir (radıyallahu anh)’in anlattığına göre:”Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ashabı arasında taksim edilmek üzere bir miktar davar vermişti. Dağıtım yapılınca geriye bir oğlak arttı. Ukbe durumu Resûlullah (aleyhissa1âtu vesselâm)’a haber verince:
“Onu da sen kurban et!” buyurdu.”
Bir rivayette (artık Ukbe’ye kalan) bir ceze’dir. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “(Sen de) onu kurban et!” demiştir.
Buhârî,Edâhî 7, 2;Vekâlet 1, Şirket 12; Müslim, Edâhî 15, (1965); Tirmizî, EdâhÎ 7, (1500); Nesâî, Dahâya 13, (7, 218); İbnu Mâce, Edâhî 7, (3138).
1461 – Asım İbnu Küleyb babasından, o da Mücâşi’ es-Sülemî (radıyallahu anh)’den haber veriyor. Onun rivayeti üzere: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Koyunun kuzusu, keçiden ikinci yaşına basanın gördüğü vazifeyi görür” buyurmuştur.
Ebu Dâvud, Dahâya 5, (2799); Nesâî, Dahâya 13, (7,219); İbnu Mâce, Edâhi 7, (3140).
1462 – Hz.Ali (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm), (kurbanlık olarak keseceğimiz hayvanın) göz ve kulaklarına dikkat etmemizi, “Kulağı önden delinmişi veya arkadan delinmişi veya ortadan yarılmışı, veya yuvarlak delirımişi kurban yapmayın”diye emretti.”
Tirmizî, Edâhî 6, (1498); Ebu Dâvud, Dahâya 6, (2804, 2805, 2806), Nesâî,Edâhî 10, (7, 217); 11,12, İbnu Mâce, Edâhî 8, (3142).
1463 – Ubeyd İbnu Fîrüz, Berâ (radıyallahu anh)’dan naklen, Reslullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın şöyle söylediğini rivayet etmiştir:
“Kurbanlıklarda körlüğü belli olan kör, hastalığı açıkca belli olan hasta, (yürümeye mâni olacak derecede) topallığı açık ola topal, iliği kurumuş zayıf hayvanın kurban edilmesi caiz değildir. ”
Muvatta, Dahâyâ 1, (2,482); Tirmizî, Edâhî, 5, (1497); Ebu Dâvud, Dahâya 6, (2802); Nesâî, Dahâyâ 5,6, 7, (7,214, 215).
1464 – Yezid Zî-Mısr anlatıyor: “Utbe İbnu Abd essülemî’ye gelip: “Ey Ebu’l-Velid! Kurbanlık almak için çıkmıştım, hoşuma giden bir şey bulamadırn. Azıları dökülmüş bir şey vardı, ona da gönlüm razı olmadı. Siz ne dersiniz?” diye sordum.
“Onu bana getirmedin mi?” demesin mi.?
“Sübhanallah, dedim, yani o, senin için câiz de benim için mi câiz değil?”
“Evet, öyledir, dedi..Sen şüphe ediyorsun, ben etmiyorum. Bilesin ki, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselàm) şunları yasakladı: “Kulağı dibinden kesik, boynuzu dibinden çıkmış, gözünün biri oyulmuş, (zayıflığı, dermansızlığn sebebiyle sürüden kalıp) yatır olmuş, ayağı kırılmış.”
Ebu Dâvud, Dahâya 6, (2803).
1465 – İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Zülhuleyfe’de öğle namazını kıldı, sonra kurbanlık devesini getirip hörgücünün sağ yanına nişanı vurdu, kan akıttı (boynuna) iki tane nalın taktı. Sonra binek devesine atladı. Beydâ düzlüğüne ulaşınca, hacca niyet ederek telbiye getirdi.”
Müslim, Hacc 205 (1243); Tirmizî, Hacc 67, (906); Ebu Dâvud, Menâsik 15, (1752); Nesâî, Hacc 63, (5,170172); İbnu Mâce, Menâsik 96, (3097).
1466 – Hz. Ayşe (radıyallahu anhâ)’nin bir rivayetine göre, “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) kurban olarak davar sevketti ve koyunlara işaret taktı.”
Buhârî Hacc 110, Edâhî 15; Müslim, Hacc 359, (1321); Tirmizî, Hacc 70, (909); Ebu Dâvud, Menâsik 15, (1755); Nesâî, Hacc 69, (5,173,174); İbnu Mâce; Menâsik 95, (3096).
1467 – Vekî’ (rahimehullah): “Kurban olacak deveye nişan vurup, boynuna alâmet takmak sünnettir” demişti. Ehl-i reyden birisi kendisine:
“Nehâî’den, bunun müsle (eziyet) olduğu rivayet edilmiştir” dedi.Vekî ‘kızarak:
“Ben sana “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) devesine işaret vurdu, bu sünnettir” diyorum, sen bana: “Falandan rivayet edildi” diyorsun. Sen hapse tıkılıp şu sözünden vazgeçinceye kadar salınmamaya ne kadar lâyıksın!” der.
Tirmizî, Hacc 67, (906).
1468 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Namazdan önce kurban kesmiş olan (bilsin ki, kestiği kurban değildir, ailesine et takdim etmiştir), yeniden kessin!”buyurdu.”
Buhârî, Edâhî 1, 4, 12, Iydeyn 5, 23; Müslim, Edâhî 16, (1962); Nesâî, Iydeyn 30, (3,193).
1469 – Berâ (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ebu Bürde İbnu Niyâr (radıyallahu anh) namazdan önce kurbanını kesmişti. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ona:
“Kurbanını yenile!” dedi. Ebu Bürde:
“Ey Allah’ın Resûlü, benim sadece bir oğlağım var. Ancak nazarımda yıllanmış olandan daha kıymetlidir!” deyince: “Öbürünün yerine bunu kurban et. Ancak oğlak senden sonra, kimseye kurban için yeterli olmayacak!” dedi.”
Buharî, Edâhî 1, 8,11,12, Iydeyn 3, 5, 8,10,17, 23; Müslim, Edâhî 4, (1961); Tirmizî, Edâhî 12, (1508); Ebû Dâvud, Dahâya 5, (2800); Nesâî, Dahâya 17, (7, 222, 223).
1470 – İmam Mâlik’e ulaştığına göre, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm), Mina’da şöyle demiştir: “İşte kurban kesilen yer. Mina’nın her tarafı kesim yeridir.”
Umre sırasında da şöyle buyurmuştur: “Burası kurban kesme yeridir.” “Burası” sözü ile Merve’yi kastedmiştir. Mekke’nin bütün geçit ve yolları kurban kesme yeridir.”
Muvatta, Hacc 178, (1, 393); Ebu Dâvud, Menâsik 65, (1937); İbnu Mâe, Menâsik 73, (3048).
1471 – Nafi’ (rahimehullah) anlatıyor: “Kim bir bedene kesmeye nezrederse, artık devesine alâmet olarak iki nalın takar, (hörgücünü kanatarak) nişan vurur, sonra da onu Beytullah’ın yanında veya Mina’da yevm-i nahrde (bayramın birinci günü) keser. Kurban için bir başka kesim yeri yoktur. Kim de deve veya sığırdan cezûr adamış ise onu dilediği yerde keser.”
Muvatta, Hacc 182, (1, 394).
1472 – Yine Nâfi’nin anlattığına göre İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) şu açıklamayı yapmıştır: “Kurban günleri, yevm-i nahr’den sonra iki gündür.”
İmam Malik der ki: “Bana, bunun aynısı Ali İbnu Ebî Talib (radıyallahu anh)’den de ulaştı.”
Muvatta, Dahƒya 12, (2, 487).
1473 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yevm-i nahr’de alacalı, boynuzlu ve iğdiş edilmiş iki koç kesti. Koçları kesmek üzere (yatırıp kıbleye) yöneltince: “Şüphesiz ki ben, bir muvahhid (Allah’ı bir tanıyıcı) olarak yüzümü o gökleri ve yeri yaratmış olan Allah’a yönelttim. Ben müşriklerden değilim” ve “Şüphesiz benim namazım da, menâsikim de, hayatım da, ölümüm de hiçbir ortağı olmayan, âlemlerin Rabbi Allah’ındır. Ben böylece emrolundum. Ben (bu ümmette) Müslüman olanların ilkiyim” (En’âm 162) (âyetlerini okudu ve:)
“Ey Rabbim (bu kurban bize) sendendir, senin rızan için (kesiyoruz) ve sana (ulaşacak)tır. Ey Rabbim, Muhammed ve ümmetinden bunu kabul buyur. Bismillahi vallahu ekber!” deyip, sonra koçu kesti.”
Ebu Dâvud, Dahâya 4, (2795); Tirmizî, Edâhî 21, (1520); İbnu Mâce, Edâhî 1, (3121).
1474 – Yine Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’le musallâda hazır bulundum. Hutbesini tamamlayınca minberinden indi. Kurbanlık koçuna gelip kendi eliyle kesti. Keserken: “Bismillahi vallahu ekber. Bu benim adıma ve ümmetimden kurban kesmeyenlerin adınadır!” dedi.”
Tirmizî, Edâhî 22, (1522).
1475 – Garafe İbnu’l-Hâris el-Kindî (radıyallahu anh) anlatıyor: “Vedâ haccında Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a şâhid oldum. Kendisine (kesmesi için) bir deve getirilmişti.
“Bana Ebu’l-Hasan’ı çağırın !” dedi. Hz. Ali (radıyallahu anh) çağırıldı.
“Harbenin aşağısından tut!” dedi. Hz. Ali tuttu. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) da yukarısından yakaladı. İkisi birden deveye dürttüler. Deve sol ön ayağından bağlıydı. Diğer ayaklarının üstünde ayakta duruyordu. Deveyi kesip yere yıkınca:
“İsteyen parça alsın!” dedi. Bu müşâhedem Mina’da yevm-i nahrde idi. Kesim işinden boşalınca, katırına bindi. Hz. Ali (radıyallahu anh)’yi de terkisine aldı.”
Ebu Dƒvud, Menƒsik 19,1766.)
1476 – Yine Tirmizî’nin Abdullah İbnu Gurt’tan kaydettiği rivayette şöyle denir: “. . . Hayvan yere yıkılınca:
“Dileyen parça alsın!” buyurdu.”
Ebu Dâvud, Menâsik 19, (1765).
1477 – Hz. Ali (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) elleriyle otuz deve kesti. Geri kalanı da bana söyledi, ben kestim. Bunlar yetmiş tâneydi.”
Muvatta, Hacc 181, (1, 394); Ebu Dâvud Menâsik 19, (1764).
1478 – Hz. Ebu Musa (radıyallahu anh)’dan rivayet edildiğ ne göre: Kızlarına, kurbanlarını kendi elleriyle kesmelerini, ayağını kurbanın boynuna basmayı, keserken tekbir getirip besmele çekmeyi tenbih etmiştir. ”
Rezin, ilâvesidir. Buharî, senetsiz olarak bab başlığında kaydetmiştir. (Edâhî 10).
1479 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Biz kurbanlarımızın etinden üç günden fazla yemezdik. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bize ruhsat tanıdı ve:
“Yiyin ve azıklanın da!” buyrdu.”
Buhârî, Hacc 124, Cihâd 123, Et’ime 27 Edâhî 16; Müslim, Edâhî 29, (1972); Nesâî, Edâhî 36, (7, 233).
1480 – Âbis İbnu Rebîa anlatıyor: “Hz.Aişe’ye: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) kurbanların etlerinden üç günden fazla yenilmesini yasakladı mı?” diye sordum.
“Evet, fakat bunu insanların (kıtlık çekip) acıktığı yılda yaptı. Böylece zenginlerin fakirleri doyurmasını arzu etmişti. Biz koyunun paçasını kaldırıp, on beş gece sonra yiyorduk” dedi. Ben:
“Sizi buna mecbur eden şey ne idi!” deyince güldü ve:
“Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Allah’a kavuşuncaya kadar, Muhammed âilesi üç gün üst üste doyuncaya kadar katıkla ekmek yememiştir” dedi.”
Buhârî, Et’ime 27, Edâhî 16; Müslim,Edâhî 28, (1971); Muvatta, Edâhî 5; Tirmizî, Edâhî 14, (1511); Ebu Dâvud, Edâhî 10, (2812); Nesâî, Edâhî 37, (7, 235, 236).
1481 – Nübeyşe (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Biz sizleri, kurbanların etinden üç günden fazla yemenizi, birçoğunuza kurban eti ulaşsın diye yasaklamıştık. Şimdi, Allah Teâla bolluk verdi. Artık yiyin, biriktirin ve ücret isteyin. Haberiniz olsun, bu bayram günleri yemek, içmek ve zikir günleridir.”
Ebu Dâvud, Edâhî 10, (2813); İbnu Mâce, Edâhî 16 (3160).
1482 – Nâciye el-Huzâî (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) hedy’ini Medine’den benimle gönderdi. Ben:
“Bunlardan yolda helak olan çıkarsa ben ne yapacağım?” diye sordum.
“Hemen kesersin, nalınını kanına batırırsın, sonra onunla insanlar arasından çekilirsin, yerler” dedi.”
Muvatta, Hacc 148, (1, 380); Tirmizî, Hacc 72, (910); Ebu Dâvud, Menâsik 19, (1762); İbnu Mâce, Menâsik 101, (3105).
1483 – İbnu’l-Müseyyeb der ki: “Nafile olarak sevkedilen bir deve yolda helâk olsa ve hemen kesilerek halka terkedilse, halk da bunu yese, bu nafile kurbanın sahibine bir şey gerekmez. Kendisi yese veya ondan yiyene emretse borçlanır.”
Muvatta, Hacc 149, (1, 381).
1484 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) der ki. “Kim Kâbe’ye bir deve ihda eder, sonra (daha mahalline ulaşıp; kesilmeden) kaybederse veya hayvan ölerse, şâyet bu bir nezir idiyse, yerine yenisini alır. Nezir değil de tetavvu idiyse, dilerse yeniler, dilerse terkeder.”
Muvatta, Hacc 150, (1,138).
1485 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir deve sevkeden birisini görmüştü ki:
“Binsene ona!” dedi. Adam:
“O kurbanlıktır!” dediyse de Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) emrini tekrarladı:
“Bin ona!” Adam tekrar:
“O kurbanlıktır” diye haykırdı. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
“Bin ona” diye tekrarladı ve ikinci veya üçüncü seferde:
“Yazıklar olsun sana!” diye ilâvede bulundu.
Buhârî, Hacc 103, 112, Vesâya 12, Edeb 95, Müslim, Hacc 371, (1322); Muvatta, Hacc 139, (1, 337); Ebu Dâvud, Menâsik 18, (1760); Nesâî, Hacc 74, (5,176); İbnu Mâce, Menâsik 100, (3103).
Buhârî’nin bir rivayetinde, Ebu Hüreyre’den naklen şu ziyade vardı: “(Râvi) der ki: “Ben o adamı, deveye binmiş Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’la beraber yürürken gördüm, devenin boynunda nalın takılı idi.”
1486 – Hz. Câbir (radıyallahu anh)’e; kurbanlığa binme hususunda sorulmuştu, şu cevabı verdi: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı işittim şöyle demişti: “Kurbanlığa, mecbur kaldıysan ma’ruf üzere bin. Bir başka sırt (binek) bulunca da in.”
Müslim, Hacc 375, (1324); Ebu Dâvud, Menâsik 18, (1761); Nesâî, Hacc 76, (5,177).
1487 – Hz. Aiş (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Medine’de iken Kâbe’ye kurban sunar, ben de kurbanının boynuna takılacak nişanlarını hazırlardım. Bu sırada Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ihramlıların sakındığı yasaklardan sakınmazdı.”
Buhârî, Hacc 110, Edâhî 15; Müslim 359, (1321); Muvatta, Hacc 51, (1, 340); Tirmizî, Hacc 69 (908); Ebu Dâvud, Menâsik 17, (1757, 1758, 1759); Nesâî, Hacc 65, 66, 67, 68, 69, 72, (5,171,178); İbnu Mâce, Menâsik 94, (3094).
1488 – Hz. Câbir (radıyallahu anh)’in anlattığına göre: “Ashab’tan Medine’de Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) ile kalanlardan bir kısmı Kâbe’ye kurbanlıklar göndermiş, bunlardan dileyen ihrama girmiş, dileyen de girmemiştir.”
Nesâî, Hacc 71, (5,174).
1489 – Rebîâ İbnu Abdillah İbni’l-Hüdeyrin anlattığına göre: “Irak’ta elbiseden soyunmuş bir adam görür ve sebebini sorar. Kendisine, bu adamın Kâbe’ye kurbanlık gönderdiği, bu sebeple elbiseleri attığı belirtilir.
Rebîa der ki: “Sonra ben Abdullah İbnu Zübeyr’le karşılaştım ve bu durumu ona anlattım. Bana:
“Kâbe’nin Rabbine kasem olsun bu bid’attır” dedi.”
Muvatta, Hacc 53, (1, 341).
1490 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Bedene (yolda) doğuracak olursa, yavrusu da götürülüp annesiyle birlikte kesilir. Yavruyu taşıyacak bir mahmel (taşıyıcı) bulunmazsa annesine yükletilir.”
Muvatta, Hacc 143, (1, 378).
1491 – Yine İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ)’in anlattığına göre: “Babası Hz.Ömer, necib (denen çok muteber cinsten bir deveyi) Kâbe’ye kurban olarak bağışlamıştı. (O ara necibe) üç yüz dinar verdiler.Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a gidip sordu:
“Ben necibi Kâbe’ye bağışlamıştım. Bu ara bazıları gelip üç yüz dinar verip satın almak istediler. Bunu satıp yerine bir başka deve alayım mı?” “Hayır, dedi. Başkasını değil, onu keseceksin!”
Ebu Dâvud, Menâsik 16, (1756).
1492 – İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Hudeybiye senesinde, Kâbe’de kesilmek üzere bir çok deveyi kurban kıldı. Bunlar arasında (vaktiyle) Ebu Cehl’e ait olan, başında gümüşten -bazı râviler altından der- mâmul bir büre bulunan deve de vardı. Bununla, müşrikleri öfkelendiriyordu.”
Ebu Dâvud,Menâsik 13, (1749).
1493 – Nafi’ anlatıyor: “İbnu Ömer (radıyallahu anhüâ), kurbanlık devesine kabâtî ketenden, yünden mâmul renkli kilimlerden, iki parçalı takımlardan çul sarar, sonra bunu Kâbe’ye yollardı. Bunlarla orada Kâbe’ye örgü yapılırdı.”
Muvatta, Hacc 146, (1, 379, 380).
1494 – Hz. Ali (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm), (beni göndererek), kurbanlık develeriyle ilgilenmemi, onların etlerini, derilerini, çullarını tasadduk etmemi, bunlardan kasaba bir (ücret) vermememi tenbih etti.”
Hz. Ali (radıyallahu anh) der ki: “Kasaba ücretini kendimizden öderdik.”
Buhârî, Hacc 122,112,120,122, Vekâlet 1; Müslim, Hacc 348, (1317); Ebu Dâvud, Menâsik 20, (1769); İbnu Mâce, Menâsik 97, (3099).
1495 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselam) kurbanlığını (Mekke ile Medine arasında bir mevki olan) Kudeyd’de satın almıştı. İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) de aynen öyle yaptı.”
Tirmizî, Hacc 68, (907).
1496 – Ka’b İbnu Ucre (radıyallahu anh) anlatıyor: “(Biz Hudeybiye’de iken), Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yanıma geldi. O sırada ben tenceremin altını yakıyordum. Yüzümde de bitler kaynaşıyordu. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bana:
“Başındaki şu böcekler seni rahàtsız etmiyor mu ?” diye sordu. Ben:
“Evet! ediyor!” dedim.. Bana:
“Öyleyse traş o1 ve üç gün oruç tut veya altı fakiri, her birine yarım sa’ vermek suretiyle doyur veya bir kurban kes. (Bunlardan hangisini yaparsan olur)” dedi. Ancak bu saydıklarının önce hangisini zikretmişti bilmiyorum” diye cevap verdi. Tam o sırada şu âyet nazil oldu:
“Artık içinizden kim hasta olur, yahud başından bir eziyeti bulunursa ona oruçtan, ya sadakadan, yahud da kurbandan biriyle fidye vacib olur…” (Bakara 196).
Buhâri, Muhsar 5, 6, 7, 8, Me-gâzî 35, Tefsir, Bakara 32, Merdâ 16, Tıbb 16; Müslim, Hac 80, (1201); Muvatta, Hacc 337,. (1,417); Ebu Dâvud, Menâsik 43, (1856-1861); Tirmizî, Hacc 107 (953); Nesâî, Hacc 96, (5, 194,195); İbnu Mâce, Menâsik 91, (3079).
1497 – el-Haccâc İbrıu Amr el-Ensârî (radıyallahu anh) anlatıyor:
“Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın şöyle söylediğini işittim: “Kimin (bir bacağı) kırılır veya sakatlanırsa ihramdan çıkar (ve memleketine döner ve müteâkip sene yeniden hacc yapar. ”
Tirmizî, Hacc 96, (940); Ebu Dâvud, Menâsik 44 (1862); Nesâî, Hacc 102, (5,198,199).
1498 – Ebu Esmâ Mevlâ Abdillah İbni Ca’fer (rahimehullah)’in anlatığına göre: “Efendisi Abdullah İbnu Ca’fer’le beraber Medine’den çıktılar. Sükyâ’da hasta olan Hüseyin İbnu Ali (radıyallahu anhümâ)’ye uğradılar, Abdullah İbnu Ga’fer, Hz. Hüseyin’le ilgilenmek için yanında kaldı. Haccın fevte uğramasından (o sene kaçırmaktan) korkarak Medine’de mukim Hz. Ali ve (zevcesi) Esma Bintu Umeys (radıyallahu anhümâ)’e haber gönderdi, bunlar derhal yanına geldiler. Hz. Hüseyin (radıyallahu anh) (ağrıdan şikayet ederek) başına işaret etti. Hz. Ali (radıyallahu anh) başının traş edilmesini emretti. Sonra onun adına Sükyâ’da kurban kesilmesini emretti ve bir deve kesildi.”
Yahya İbnu Said der ki: “Bu seferinde Hz. Hüseyin (hacc maksadıyla) Mekke’ye müteveccihen Hz. Osman (radıyallahu anh)’la birlikte yola çıkmıştı.”
Muvatta, Hacc 165, (1, 388).
1499 – Amr İbnu Saîd en-Nehai (rahimehullah)’nin anlattığına göre: “(Umre yapmak üzere ihrama girdikten sonra) Zatu’ş-Şukûk denen yere varınca orada kendisini yılan sokar. Arkadaşları, bu meseleyi sorabilecekleri bir kimseyle karşılaşmak üzere, (herkesin gelip geçtiği ana) yola çıkarlar. Derken İbnu Mes’ud (radıyallahu anh) karşılarına çıkar. Onlara şu fetvayı verir:
“Hemen bir hedy (kurbanlık) veya onun değeri miktarınca nakit parayı (Mekke’ye) gönderin. Onunla kendi aranıza bir günlük alâmet koyun, hedy kesildi mi ihramdan çıksın. Ayrıca, bu umreyi de bilâhere kaza etmen gerekir.”
Rezîn tahriç etmiştir.
1500 – İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor:
“Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm), (Hudeybiye’de) engellenmişti. Başını traş etti, kurbanını kesti, hanımlarına temasta bulundu, müteâkip sene umresini yaptı.”
Buhârî, Muhsar 1.
1501 – Nâciye İbnu Cündüb (radıyallahu anh) anlatıyor: “(Hudeybiye’de) kurbanlıkların önü kesildiği zaman Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm,)’e gelerek:
“Ey Allah’ın Resûlü! Kurbanlığı benimle gönder, onu Harem’de keseyim!” dedim. Bana:
“Bunu nasıl yapacaksın ?” dedi. Ben:
“Onların göremeyecekleri yerlerden ve vâdilerden götürürüm” dedim. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) müsaade etti. Ben de onu götürüp Harem’de kestim.
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm), Harem’de kesilmesi için benimle göndermişti. Çünkü (Mekkeli müşrikler) kendisine mâni olmuşlardı.”
Rezîn’in ilâvesidir (İbnu Hacer, bu rivayeti Nesâî’den naklen Fethu’l-Bâri’de kaydeder (4, 382).
1502 – İmam Mâlik (rahimehullah) demiştir ki: “Kişi (haccda) düşman sebebiyle engellenirse, her nerede engele maruz kaldı ise, orada traş olup ihramdan çıkar. Kendisine yeniden bunu kaza etmesi gerekmez. Zîra Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ve Ashab’ı (radıyallahu anhüm), kurbanlığı Hudeybiye’de kestiler. Beytullah’ta kesilmek üzere gönderilen kurbanlıklar mahalline varmazdan ve tavaf yapmazdan önce traş olup, her çeşit ihram yasaklarından çıktılar. Ve dahi, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın birisine umre menâsikinden) bir şey yapması veya (o anda yapmadığını) sonradan yapmasını emrettiği de sahih değilir.”
Muvatta, Hacc 98, (1, 360); Buhâri, Muhsar 4 (Bab başlığında).
1503 – Süleyman İbnu Yesâr anlatıyor: “Ebu Eyyüb el-Ensârî (radıyallahu anh) hacc yapmak üzere yola çıktı. Mekke yolu üzerindeki Bâdiye’ye gelince develerini kaybetti. Yevm-i nahrde Hz. Ömer (radıyallahu anh)’e gelerek, durumu ona anlattı. Hz. Ömer (radıyallahu anh) kendisine:
“Önce umre yapıyorsun gibi hareket et. Sonra ihramdan çık. Sonra müteâkip senenin haccına yetişirsen hacc yap, kolayına giden bir de kurban kes”
Muvatta, Hacc, 153(1, 383).
1504 – Yine Süleyman İbnu Yesar’dan rivayet edildiğine göre: “Hebbâr İbnu’l-Esved, yevm-i nahrde kurban kesmekte olan Hz. Ömer (radıyallahu anh)’e gelerek: “Ey mü’minlerin emîri, hesapta yanıldık. Biz bugünü arefe günü diye hesaplıyorduk” dedi. Hz. Ömer:
“Öyleyse Mekke’ye git, sen ve beraberindekiler tavaf edin, beraberinizde kurban getirdiyseniz bir kurban kesin. Sonra traş olun veya saçınızı kısa kesin ve (artık memleketinize) dönün. Gelecek yıl yeniden hacc yapın, kurban kesin. Kurbanlık bulamayan, üç gün hacc sırasında, yedi gün de dönüşte olmak üzere (on gün) oruç tutsun.”
Muvatta, Hacc 154, (1, 383).
1505 – Hz. Ali ve Hz. İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) demişlerdir ki: “İhsarlıya âyet-i kerimede “…kolayınıza gelen kurbanı…” ifadesiyle emredilmiş bulunan kurbandan (Bakara 196) maksad bir koyundur.”
Muvatta, Hacc 158).
1506 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ)’den rivayet edilmiştir ki: “(İhsârlıya kolayına gelen bir hed terettüp eder) âyetinden sorulmuş, o da şu cevabı vermiştir: “Bundan maksad ya bir deve veya bir sığır veya yedi koyundur. Bir koyun kesmem, bana oruç tutmamdan veya bir deveye ortak olmamdan daha hoş gelir.”
Muvatta, Hacc 160. (Muvatta’da hadisin, “sığır” kelimesine kadar olan kısmı mezkurdur. Geri kalan kısmını Rezîn zikretmiştir).
1507 – Sadaka İbnu Yesâr el-Mekkî anlatıyor: “Saçları örtülü Yemenli bir kimse İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ)’e gelip: “Ey Ebü Abdirrahmân, ben müstakil bir umre yapmak üzere geldim” dedi. Abdullah İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ):
“Ben seninle olsaydım da bana sormuş bulunsaydın, sana hacc-ı kıran yapmanı emrederdim” dedi. Adam:
“Bu zaten öyleydi (ancak kaçırdım)” dedi. İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ):
“Başındaki saçlardan şu uçuşanları al (kes) ve kurban kes!” dedi.
(Orada bulunan) Iraklı bir kadın söze karıştı:
“Kurbanı da neymiş ey Ebu Abdirrahman?”
“Kurbanıdır!” Kadın tekrar sordu.
“Kurbanı nedir?” İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) şu cevabı verdi:
“Sadece bir koyun bulabilsem, onu kurban etmem bana oruç tutmadan daha hoş gelir.”
Muvatta, Hacc 162, (1, 386-387).
1545 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor:
“Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a: “Gerçek hacı kimdir?” diye soruldu da şu cevabı verdi:
“Saçını düzenleyip yıkamayı ve koku sürünmeyi çoktan terketmiş kimsedir. . ”
Kendisine tekrar:
“Hangi hacc efdaldir?” diye sorulunca:
“Yüksek sesle telbiye getirilen ve kurban kesilen” dedi.
“(Haccla ilgili âyette geçen) sebil nedir?” diye soruldu.
“Zâd (nafaka) ve râhile (binek)dir” cevabını verdi.”
Tirmizî, Tefsir, Âl-i İmrân, (3001); İbnu Mâce, Menâsik 6, (2896).
3099 – Hz. Ebu Hureyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:
“(Muteber) oruç, (hep beraber) tuttuğunuz gündekidir. (Muteber) iftar, hep beraber) ettiğiniz gündekidir. (Muteber) kurban (hep beraber) kurban kestiğiniz gündekidir.”
Tirmizi, Savm 11, (697); Ebu Dâvud, Savm 5, (2324).
3939 – Semüre İnnu Cündeb radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Her çocuk, akika kurbeni ile rehinelenmiştir. Bu kurban, (doğumunun) yedinci günü, onun adına kesilir. (O gün) saçı da traş edilir ve çocuğa isim de verilir.”
Ebu Davud, Edahi 21, (2837, 2838); Tirmizi, Edahi 23, (1572); Nesai, Akika 5, (7, 166).
3940 – Zeyd İbnu Eslem, Beni Eslem’den bir adamdan, o da sahabi olan babası radıyallahu anh’tan naklediyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a akikadan sorulmuştu. Şu cevabı verdiler: “Ben ukûku (isyan) sevmem!” Böyle demekle, sanki akika ismini kullanmaktan hoşlanmadığını ifade etmişti. Şunu ilave ettiler: “Kimin bir evladı olur da, ona bedel kurban kesmek isterse, bunu yapsın.”
Muvatta, Akika 1, (2, 500).
3941 – Ümmü Kürz radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şöyle söylediğini işittim: “Oğlan çocuğu için birbirine denk iki kurban, kız çocuğu için bir kurban kesmek gerekir. (Kurbanlığın) erkek veya dişi olması farketmez.”
Ebu Davud, Edahi 21, (2834, 2835, 2836); Tirmizi, Edahi, 17, (1516); Nesai, Akika 3, (7, 165).
3942 – Nafi rahimehullah anlatıyor: “İbnu Ömer radıyallahu anhüma’ya ehlinden her kim bir akika istemiş ise, ona mutlaka bir akika vermiştir. Kız ve erkek, her çocuğu için birar koyun kurban ederdi. Urve İbnu’z-Zübeyr merhum da böyle yapardı.”
İmam Malik der ki. “Bana ulaştığına göre, Ali İbnu Ebi Talib radıyallahu anh da böyle yaparmış.”
Muvatta, Akika 4, (2, 501).
3943 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin için, akika olarak birer koyun kurban etti.”
Hadisin Nesai’deki vechinde: “…ikişer koyun kurban etti” denmiştir.
Ebu Davud, Edahi 21, (2841); Nesai, Akika 4, (7, 166).
3944 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Hz. Hasan radıyallahu anh için akika olarak bir koyun kurban etti ve:
“Ey Fatıma!” dedi. “Çocuğun başını tıraş ettir ve saçının ağırlığınca gümüş tasadduk et!”
Bu emir üzerine, saçı tarttık, ağırlığı bir dirhem veya buna yakın bir şeydi.”
Tirmizi, Edahi 20, (1519).
3946 – Nübeyse el-Hüzeli radıyallahu anh anlatıyor: “Bir adam sordu:
“Ey Allah’ın Resulü! Biz, cahiliye devrinde, Recep ayında atire kurbanı kesiyorduk. Şimdi ne yapmamızı emir buyurursunuz?”
Resulullah şu cevabı verdi:
“Hangi ayda olursa olsun, Allah için kesin ve Allah için hayır hasenatta bulunun, Allah için yedirip içirin.” Yine sordular: “Cahiliye devrinde Fere’ kurbanı kesiyorduk, şimdi ne yapmamızı emredersiniz?”
Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm dedi ki:
“Kırda otlayan her bir sürü için bir fere’ kurbanı vardır. Bu o yıl doğan ve hacılara yük taşıyacak güce gelinceye kadar diğerleriyle birlikte beslediğin bir hayvandır. O safhaya gelince kesip etini yolculara tasadduk edersin.”
Ebu Kılabe’ye dendi ki:
“Bir fere’ kurbanı gerektiren sürü ne miktar olmalıdır?” “Yüz (baş hayvan)” diye cevap verdi.”
Ebu Davud, Edahi 20, (2830); Nesai, Fere’ 7-8, (7, 169, 171).
3947 – Nesai’nin Haris İbnu Amr’dan kaydettiği bir diğer rivayetinde geldiğine göre, “Haris İbnu Amr, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a atire ve fere’ kurbanları hakkında sormuş, Resûlullah da kendisine:
“Dileyen atire kurbanı kessin, dileyen de kesmesin; dileyen fere’ kurbanı kessin dileyen de kesmesin. Davarın bir kurban hakkı vardır!” diye cevap vermiş, parmaklarının hepsini kapayıp sadece bbirini yummayarak onu göstermiştir.”
Nesai, Fere’ 1, (7, 168, 169).
3948 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “(İslam’da) fere’ kurbanı da yok, atire kurbanı da yok.”
Buhari, Akika 4; Müslim, Edahi 32, (1976); Ebu Davud, Edahi 20, (2831, 2832); Tirmizi, Edahi 15, (1512); Nesai, Fere’ 1, (7, 167).
5707 – Sâbit İbnu’d-Dahhâk radıyallahu anh anlatıyor: “Bir adam, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a: “Ben şu şu yerde bir kurban kesmeye nezrettim!” dedi. Zikrettiği yer cahiliye insanlarının kurban kestikleri bir yerdi. Aleyhissalâtu vesselâm:
“Orada, kendisine ibadet edilen cahiliye putlarından biri var mı?” diye sordu. Adam:
“Hayır!” deyince:
“Pekiyi orada, onların bayramlarından bir bayram kutlanıyor mu?” diye sordu. Onlar yine “hayır!” deyince:
“Öyleyse nezrini yerine getir!” emrettiler.”
Ebu Dâvud, Eyman 27, (3313).
5711 – Yahya İbnu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Kasım İbnu Muhammed’in şöyle söylediğini işittim: “İbnu Abbâs radıyallahu anhüma’ya bir kadın gelip:
“Ben oğlumu kurban etmeye nezrettim! (Ne dersin?)” dedi. İbnu Abbâs ona:
“Oğlunu kesme, yeminine karşı keffârette bulun!” diye cevap verdi. Bu cevap karşısında orada bulunan yaşlı bir zat:
“Bu nezirde nasıl keffâret olur?” dedi. İbnu Abbâs açıkladı:
“Allah Teâla hazretleri Kur’ân-ı Kerim’de: “Hanımlarına zıhâr yapanlarınız bilsin ki, bu sözleriyle hanımları onların anneleri olmuş olmaz. Gerçekten onlar çirkin ve asılsız bir söz söylüyorlar…” (Mücâdele 2) buyurmuş, sonra da gördüğün gibi, bu zıhârda bulunanlara keffâret takdir etmiştir.”
Muvatta, Nüzûr 7, (2, 476).
5712 – Muhammed İbnu Münteşir anlatıyor: “Bir adam, Allah, düşmanından kurtardığı taktirde kendisini kurban etmeye nezretmişti. Durumu gelip İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ’ya sordu. O da, hizmetçisi Mesruk’a sormasını söyledi. Adam ona sorunca, Mesrûk:
“Sen kendini kurban etme. Çünkü, eğer mü’min biriysen, mü’min bir canı öldürmüş olacaksın; yok eğer kâfirsen, cehenneme gitmede acelecilik etmiş olacaksın. En iyisi, bir koç satın al, bunu müslümanlar için kes. Çünkü İshâk aleyhisselâm senden daha hayırlıdır. O bir koç ile fidyelendi” diye cevap verdi. Adam bu cevabı İbnu Abbas radıyallahu anhümâ’ya haber verdi. Bunun üzerine:
“Sana, ben de böyle fetva vermeyi düşünmüştüm!” dedi.”
Rezin tahric etmiştir.
6276 – Semüre İbnu Cündeb radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, Cuma namazına erken gelmenin ehemmiyetini deve kurban edene, sığır kurban edene, davar kurban edene ve hatta tavuk tasadduk edene benzetti.”
6615 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir adam Resulullah aleyhissalatu vesselam’a gelerek: “Ey Allah’ın Resulü! Ben Büvane nam mevkide bir deve kurban etmeye nezrettim” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “İçinde cahiliyeden kalma bir şey var mı?” dedi. Adam: “Hayır!” deyince Resul-i Ekrem efendimiz: “Nezrini yerine getir!” buyurdu.”
6616 – Meymune Bintu Kerdem el-Yesariyye radıyallahu anha’nın anlattığına göre: “Babasının terkisinde iken, babası Resulullah aleyhissalatu vesselam’la karşılaşır ve der ki: “Ben, Büvane nam mevkide deve kurban etmek üzere nezrettim.” Aleyhissalatu vesselam: “Orada put var mı?” diye sorar. Babas: “Hayır!” der. Aleyhissalatu vesselam: “Öyleyse nezrini yerine getir!” emreder.”
6887 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm kurban kesmek istediği zaman iki tane büyük şişman çift boynuzlu alaca, hadımlaştırılmış koç alırdı. Bunlardan birisini Allah’ın birliğine ve kendisinin peygamberliğine şehadet eden ümmeti adına keser, diğerini de Muhammed ve ÂI-i Muhammed aleyhissalâtu vesselam adına keserdi.”
6888 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Maddi imkânı olup da kurban kesmeyen namazgâhımıza sakın yaklaşmasın.”
6889 – Zeyd İbnu Erkam radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabı: “Ey Allah’ın Resulü dediler, bayram günü kesilen şu kurban nedir?”
“Bu babanız İbrahim aleyhisselâm’ın sünnetidir” buyurdular. Ashab: “Pekiyi, kurban kesmede bize ne gibi sevap var ey Allah ‘ın Resûlü!” dediler.
“Kurbanın her bir kılı için bir sevap” buyurdular. Ashab tekrar: “(Kesilen kurban, koyun kuzu gibi) yünlü ise ey Allah’ın Resûlü (sevap nasıl olacak)?” diye sordular. Aleyhissalâtu vesselam: “Yünün her bir kılı için de bir sevap var!” buyurdular.”
6890 – Yunus İbnu Meysere İbni Halbes radıyallahu anh anlatıyor: “Ebu Sa’îd ez-Zürakkî -ki Resülullah aleyhissalatu vesselâm’ın ashabındandır- ile birlikte kurbanlarımızı satın almaya çıktık.
Yunus der ki: “Ebu Sa’îd vücudca ne iri ne de alçak olan siyah nişanlı bir koça işaret ederek bana dedi ki: “Bana şunu satın al!” Ebu Saîd, sanki bu koçu Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ‘ın koçuna benzetmişti.”
6891 – İbni Abbas radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm zamanında (bir ara) develer miktarca azalmıştı. Ashabına sığırların kurban edilmesini emretti.”
6892 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam’a bir adam geldi ve: “Üzerimde bir deve (kurbanı) borcu var. Ben onu satın alacak güçteyim. Ama deve bulamıyorum ki satın alayım” dedi. Bunun üzerine Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ona yedi davar satın alıp kesmesini emretti.”
6893 – Ümmü Bilâl Binti Hilâl babasından naklediyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Koyun nev’inden ceza’ (yani altı ayını doldurmuş ve bir yılını doldurandan geri kalmayan dolgun kuzu)nun bayram kurbanı olması câizdir.”
6894 – Ebu Saîdi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Kurban etmek üzere bir koyun satın almıştık. Kurt kuyruğunu veya kulağını kaptı. Biz durumu Resülullah aleyhissalatu vesselam’a sorduk. Bize onu kurban etmemizi söyledi.”
6895 – Ebu Seriha radıyallahu anh anlatıyor: “Ben sünneti bildikten sonra ev halkım beni (çok sayıda kurban kesmeye) zorladılar. Ev halkı bir davarı veya iki davarı bayramda kurban ederlerdi. Şimdi (bir veya iki davarı kurban etmekle yetinirsek) komşularımız bizi cimrilikle itham ederler.”
6896 – Uveymir İbnu Eşkar radıyallahu anh’ın anlattığına göre, “Kurbanını bayram namazından önce kesmiş, sonra da durumu Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a açmıştır. Aleyhissalâtu vesselâm da kendisine: “Kurbanını iade et (yeniden kes, o kurban yerine geçmez)” cevabında bulunmuştur.”
6897 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm kurban ettiği her deveden birparça etin alınmasını emretti. (Toplanan) etler bir çömleğe konulup pişirildi. Sonra Resül-i Ekrem aleyhissalâtu vesselâm ve beraberindekiler etten yediler ve et suyundan içtiler.”
6898 – Yezîd İbnu Abdi’I-Müzenî radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “Oğlan çocuk için akika kurbanı kesilir, çocuğun başına kurban kanı değdirilmez.”
6899 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “(İslâm’da) ferâ’a ve atire kurbanı kesmek yoktur.”