O beklenendi. O özlenendi. O bilinendi. O benim senin onun bizim sizin onların hepimizin sultanı. O insanlığın İftihar Tablosu Ahmed-i Mahmud-u Muhammed Mustafa’dır.
Ahmet Yenilmez ve Ertuğrul Erkişi on dört asır önceden başlayıp günümüze uzanan bir yolculuğa çıkarıyorlar=
On dört asır evvel, yine bir böyle geceydi,
Kumdan, ayın on dördü, bir öksüz çıkıverdi!
Lâkin o ne hüsrandı ki: Hissetmedi gözler;
Kaç bin senedir, halbuki, bekleşmedelerdi!
Nerden görecekler? Göremezlerdi tabî’î:
Bir kere, zuhûr ettiği çöl en sapa yerdi;
Bir kere de, yaşanan dünyâ, o zamanlar,
Buhranlar içindeydi, bugünden de beterdi.
Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;
Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!
Anarşi bütün gökyüzünü sarmıştı
Salgındı, bugün bizi yıkan, tefrika derdi.

Derken, derken büyümüş, kırkına gelmişti ki öksüz,
Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi!
Bir anda kurtardı insanlığı o ma’sum,
Bir hamlede kayserleri, kisrâları serdi!
Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi;
Zulmün ki, yok olmak akılına gelmezdi, geberdi!
Âlemlere, rahmetti, evet, anlattıkların
Kanatlarını adalet isteyenin yurduna gerdi.
Dünya neye sâhipse, onun vergisidir hep;
Borçludur ona cem’iyyet, borçludur ona fertler.
Borçludur o ma’sûma bütün bir beşeriyyet…
Yâ Rab ya Rab ya Rab, bizi mahşerinde bu ikrâr ile haşret.
Yâ Rab ya Rab ya Rab, bizi mahşerinde bu ikrâr ile haşret.