Ey gafil, gözünü aç, gitmektedir bütün yar şimdi,
Cihan köhne kervansarayıdır, ki bilsen yol göstericiyi şimdi.

Gözünün ışıtanı ihsan, kalbinin kuvveti iman,
Bu dünya vefasız, yalan, gidersin çaresiz şimdi.

Gece-gündüz cedel eyleyip, bu dünya izzetini izleyip,
Gece-gündüz boşuna sözleyip, yürürsün günahla şaşkın şimdi.

Kabristanlar yönüne bak, ahalisini temaşa eyle,
Tümü hasret kılıp ağlar, yatmaktadır har u zar şimdi.

“İrci’i!” nidası gelse, ”Ne getirdin ey kulum?”
Olursun feryad eden o dem, durursun üstüvar şimdi.

Cihana itimat etme, dilini Hak zikrinden koyma,
Bu dünya keyfini sürme, olursun namdar şimdi.

Seherlerde kalkıp ağla, ibadete belini bağla,
İmanını temiz sakla, olursun ab-dar şimdi.

Bu dünya zevkinden geç, muhabbet kadehinden iç,
Tümünden bir yola geç, yürürsün şahsuvar şimdi.

Ahalinin tamamı geçti, tümü yer koynuna yetti,
Oğul-kızını yetim etti, bozuldu düzen şimdi.

Hoca Ahmed Yesevi, izzet, gece-gündüz yuttuğu hasret,
Seherler çekerek mihnet, kılagör geşti kar şimdi.

Hoca Ahmet Yesevi