Ey gönül eyvây ki key dîvânesin
Kim sanırsın seni bir yegânesin

Bü’l-‘aceb yegânesin kim ‘ömrün uş
Geçdi henüz Tanrı’dan bîgânesin

Kamu hâss u ‘âmm içinde nâmdâr
Dâm u bâ-mekr ü velî bî-dânesin

Halvet içre fâsık u ayık velî
Sohbet içre ‘âşık u mestânesin

Nefs ü şehvet şem’ine karşu müdâm
Ârzû cem’inde çün pervânesin

Kaçan olasın gülistân bülbülü
Niceme kim baykuş u vîrânesin

Ey ‘aceb kim önüne düşmez mi hîç
Şol ḳaranu dar ‘ibret-hânesin

Niçe bir zerk ile halk’aldayasın
Bu fenâ mekkâreye aldanasın

Niçe bir od ölçerüp yel kovasın
Ṭopraġa tapup suya dayanasın

Niçe bir bu dünyenin ağusuna
Bal sanuban barmağını banasın

Niçe bir gaflet şarâbın içesin
Dahi vakt olmadı mı kim kanasın

Niçe bir yol yürüyesin bî-delîl
N’ola ger bir yol erine tanasın

Vaktidir kim dünyeyi ter idesin
Âhiret sanularını sanasın

Şâyed oda yanmaya cânın yarın
Ger bugün bu ‘aşk oduna yanasın

Tanrı dîzârın seversen ‘aşk ile
Andan artukdan gerek usanasın

Yu safâ suyuyla kalbin jengini
Tâ safîler rengine boyanasın

Şimdi esriksin ne kim dilersen it
Âhir ayılıncağız utanasın

An harîr ıssı döşekde şunu kim
Ṭaş u topraḳ döşenüp yastanasın

Râhat u rahmet bulasın tâ-ebed
Bu devir cevrine ger katlanasın

Geçdi oğlanlık yiğitlik dönmedin
Ey deli pes sen kaçan uslanasın

Ger Kemâl Ümmî ye inanmaz isen
Uş varuban göricek inanasın

İrden uyansan hoş idi uykudan
Assı ne ger ölicek uyanasın