Gurbet rûhumda poyraz gibi esdiydi bir gün,
Hazan, türküler söylüyordu; yerlerde yaprak..
Sînemde bir inilti hâlâ o hicranlı dün,
Gönlüm tıpkı hafakanla dalgalanan bayrak…

Daldım eski günlerdeki derin melâlime,
Kandan bir lücceydi âdeta gördüğüm yerler.
Ürperdim, bir kere daha acıdım hâlime,
Geçince birer birer hayâlimden o günler…

Gerçi yine bir gurbet hüznü var sînelerde,
Poyraz biraz serince okşuyor çiçekleri;
Perde perde neş’enin çağladığı her yerde,
Gamlı bir melodi susturuyor böcekleri.

Ama, o hep kasvetle esip gelen hicranlar,
Artık göç edip gittiler bir başka diyara;
Asırlardan beri gerçeği sarsan hazanlar,
Birer birer savulup yol verdiler bahara…

Şimdi dertli sînemin o eski huysuzluğu,
Yalnızlık, gecelerimde vefâlı arkadaş..
Ve çöllerdekine denk gönlümün susuzluğu;
“Az ağrı, âsân ölüm” ve iman ola yoldaş..!