Kendi nefsinin ‘illetin bilmeyen insân değildir
Hem rûhunun hakîkatin bulmayan insân değildir

İnsân gelir hayvân gider İblîs anı durmaz yeder
‘Aşk ile cümle ‘âleme dolmayan insân değildir

Gerekse okusun yazsın gerek seyyâh olup gezsin
Bu tevhîdin deryâsına dalmayan insân değildir

Şerî’ati bildim diyen tarîkati buldum diyen
Hakîkatin güllerini yolmayan insân değildir

Çün buyurdu Hayrü’l-beşer “mûtû kable en temûtû”
Ölmeden ön bunda iken ölmeyen insân değildir

Dışı fenâ-ender-fenâ içi bekâ-ender-bekâ
Sırrı likâ-ender-likâ olmayan insân değildir

İrenler tevhîd-i zâta câmi’ olur her sıfâta
Bu sırrın tahtına sultân olmayan insân değildir

Tıfl-ı ma’nâ zikr-i kalbî pîr yüzünden tahsîl idüp
Sır ilinde kalb-i selîm bulmayan insân değildir

Ümmî Sinân bu tevhîdin hakîkatin söyler yine
Îmân-ı tahkîk es-selâm bulmayan insân değildir

Ümmi Sinan