Çoraklaşmış topraklar,
Kurumuş hep otlaklar

Gönlüme hüzün salar
Hazan vurmuş yapraklar

Kulluktan bîzâr kullar
Her tarafda hortlaklar

Çevre frenkle doldu
Sırtlarında fraklar

Nesiller köksüz oldu
Hakikatten uzaklar

Ülkeyi sardı ilhâd
Şehâdetsiz dudaklar

Eskiye olsun inâd
Başlarında kalpaklar

Kime anlatsan bunu
Kalkar seni savsaklar

İlkine uydu sonu
Birbirinden bunaklar

Bir çirkef çark kuruldu
Zift zift akar ırmaklar

Oba ova hep soldu
Yaprak döktü kavaklar

Cehâlete revac var
Tafra tüter çıraklar

Şanlı târihde hasar
Gırtlağında tırnaklar

Gazâ bâğîlik şimdi
Pek hüzünlü bayraklar

Korku ruhlara sindi
Su sızdıran çanaklar

Hayâ iffet yıkıldı
Haramda hep ayaklar

Şeytan rûha takıldı
Hiç durmadan parmaklar

Düşünceye ‘elvedâ’
Zonklamayan şakaklar

Millet kökünden cüdâ
Antik oldu sancaklar

Gericilik bir yafta
İnsanlıktan ıraklar

Kitaplar artık rafta
Güvelenmiş yapraklar

Hürler köleden beter
Müflis dolu sokaklar

Çökmüş sarayı hanı
Kulübede konaklar

Nerde izzetten eser..?
Kızarmıyor yanaklar

Rüzgar aldı her yanı
Bunu kıyamet paklar.