Her yan kararınca gönüller uhrevîleşir,
Nazla belirir ufukta halvet geceleri;
Zâid-nâkıs gelir aynı noktada birleşir,
Yağar sessiz sessiz her yana nûr hüzmeleri.

Aydınlanır gözler, çarpar sîneler yekpâre,
Sezilir ne bilinmezler iç içe derinden;
Billûrlaşır öteler rûhlarda kare kare,
Rengi-çizgileri yıldızların deseninden…

Dolunay gibi yüzler ve ışıktan sîmâlar,
Dolaşır durur her vâdide O’nu ararlar;
Bir meşhere dönüşür hem arz hem de semâlar,
Ukbâ ‘buyur’ eder onlara kapı aralar.

Nuh, tûfanıyla gelir; Musa Kelîm de sözle,
‘Tûr-i Sînâ’, ‘Mekke’ ile buluşur bu düşte;
Rûhla iner İsa, Varlığın Özü de özle,
Sidre, Kâbe ile aynîleşir görünüşte…

Tüllenir her tarafta ömrün neş’e günleri,
Bir çağlayan gibi hep öteye akar zaman;
İnsan unutur gamı, kederi, hüzünleri
Bir başka duyar artık varlığı pürheyecan.

Vicdan öz dünyasını bulmuş gibi şahlanır,
Dost ilinden esintilerle her zaman mahmûr;
Hep kendini ukbâ derinliklerinde sanır,
Duyar Cennet râyihalarını buhûr buhûr…

Her yanda görünür vuslat yolları derinden,
Her renk, her ses, her desen bir nağme olur inler;
Bütün koylar halvet rengiyle tüllenir birden,
Kendini Cennet’te sanır bu ufka erenler.

Varsın artık gün batsın, ufuklar da kararsın,
Değil mi ki ikbal gelip idbarları aştı;
Varsın artık yaz geçsin ve zemin de sararsın,
Değil mi ki arza hayat ırmağı ulaştı…