Ölüm kapımız önünde bir davetsiz konuk,
Kimine muştuyla, kimine hasretle gelir;
Ansızın hiç beklenmedik bir yerde belirir..
Ötesi ya bir Cennet bağı, ya da bir kovuk…

Rûh, artık dünyadan kaçmak için heyecanda,
Soluklar ard arda ve nefesler boğuk boğuk;
Herkeste hafakan, mevtâ ortada sopsoğuk,
Duyulur Azrail’in solukları her yanda…

Yalnız yaşayanlar yalnızlık içinde ölür,
Bu kapkara vahşetle düşer-kalkar-emekler,
Onun korkusuna ufku ne korkular ekler!.
En son, gider rûhundaki yokluğa gömülür…

Mü’mine öteler ses verir kendi sesinden,
Düşse de bir damla gibi ummana ulaşır,
Aşar kendi çerçevesini ve sonsuzlaşır,
Kurtulur fâni varlığın dar hendesesinden.

Erer rûhânîlerin gezindiği bahçeye
Hep gök kuşağı gibi tâklar altında yürür;
Yol boyu neş’eler yağar, sevinçler köpürür;
Anlar neymiş bu uzun yoldaki sırlı gâye…