Ata belinden bir zaman, anasına düştü gönül,
Hakk’dan bize destur oldu, hazineye düştü gönül.

Orda beni can eyledi, et ve sünük kan eyledi,
Dört on günü diyene kez, değirtmeye düştü gönül.

Yürür idim orda pinhan, Hak buyruğu vermez aman,
Vatanımdan ayırdılar, bu dünyaya düştü gönül.

Beni beşiğe vurdular, elim ayağım sardılar,
Önden acısın verdiler, tuz içine düştü gönül.

Günde iki kez çözerler, başıma akça dizerler,
Ağzıma emcek verirler, nefs kabzına düştü gönül.

Bu nesneyi terk eyledim, yürümeğe azm eyledim,
On iki sünük yazarlar, elden ele düştü gönül.

Oğlan iken sultan kopar, kim elin kim yüzün öper,
Akıl bana yoldaş oldu, sultanlığa düştü gönül.

Bu çağ ile sakal biter, görenin gül rengi tutar,
Güzeller katında biter, sevesiye düştü gönül.

Hayırdan şerri çok sever, işlemeğe becid iver,
Nefsinin dileğin kovar, nefs evine düştü gönül.

Kırk beşinde suret döner, kara sakala ak iner,
Bakıp şeybetin görecek, yoldurmaya düştü gönül.

Yola gider başaramaz, yiğitliğe eli varmaz,
Bir nesne alıp koyamaz, yavunmaya düştü gönül.

Oğlun der bunadı ölmez, kızın der ki rahat durmaz,
Hiç kendi halinden bilmez, halden hale düştü gönül.

Öleceğiz şükredeler, sinden yana ileteler,
Allah adın zikredeler, çok şüküre düştü gönül.

Su getireler yumaya, kefen saralar komaya,
Ağaç ata bindireler, teneşire düştü gönül.

Eğer var ise amelin, geniş olur sinin senin,
Eğer yok ise amelin oddan şarab içti gönül.

Yunus anlayıver halin, şuna uğrayacak yolun,
Burda elin erer iken, hayr işlere düştü gönül.