Biz bizi bilmez idik, Hak kendinden eyledi,
Aşkare kıldı bizi, kendi pinhan eyledi.

Biz bile pinhan idik, sen ve ben gayrı idik,
Mutlak bigüman idik, hem bigüman eyledi.

Toprağı kadarladı sureti hat bağladı,
Durgurdu dört aleti adın insan eyledi.

Çün yarattı Adem’i, bile idik biz kamu,
Bu kamu has ve amı madenden has eyledi.

Aslı madende idik, kaygusuz gani idik,
O binişan cihanda şöyle revan eyledi.

Görgil Çalap fazlını, yıkmaz asi gönlünü,
Bin bin kerem lütufla o tercüman eyledi.

Kamu bir yere gider kimse nicesi yiter,
İki birdir bir yeter, gör bir neden eyledi.

Çün nefs oldu havale, dağıldık değme yola,
Tatlı oldu nevale o sen ve ben eyledi.

Ne sen ne ben ne filan, ne tutar ise yalan
Dünya çirkine kalan, işin güman eyledi.

Adem’den buna değin, ne eli var ne yeğin,
Giymek ile yemeği bir taneden eyledi.

Elest’te bile idik göz açtık beli dedik,
Yûnus ile gayrını kamu birden eyledi .