Uyandığımda ilk şafak, kar-kış başımdaydı,
Derken sabâ etrafa bahar muştusu yaydı.

Hicran demine denk bir lezzet çağı açıldı,
Ümit dünyama rengârenk ışıklar saçıldı.

Gönlüm şahlanıp, rûhum büyülendi bu hazla,
Eğildim, benliğimi saran hiss-i niyazla.[1]

Fecir karanlığın önünde ilerliyordu,
Yâkûb’a Yûsuf’unun kokusu geliyordu…

Bir başka çark ediyordu talihime felek,
Ufkumda Leylâ ümidi Mecnûn’unkine denk…

Hayat fışkırıyordu, hava, su ve topraktan;
Kurtuluyorduk artık milletçe yok olmaktan…

Sımsıcak günlerin râyihasıyla yeniden,
Şahlandı vatan ve vatan evlâdı derinden.

Artık güller, çiçekler, çemenlerle beraber,
Vardı o kutlu doğuştan bir sihirli haber…

Bu lâtif bahar örtüsü altındaki bizler
Şâd olduk; şâd oldu gökler, yerler ve öteler.