Düşdü çün kim Kerbelâ’ya gözleri şehlâ Hüseyn
Kâinâta lerze düşdü dediler hep vâ Hüseyn

Akdı ol dem Kerbelâ deştinde tûfân-ı belâ
Al kızıl kân içre kaldı ruhleri hamrâ Hüseyn

Her Muharrem cem’ olup anda gürûh-i âşıkân
Âh u feryâd eyleyüp derler kamusu yâ Hüseyn

Çekdiler tîğ-ı cefâyı dûdmân-ı Hayder’e
Âşıkân kanlar döküp çağırdı vâveylâ Hüseyn

Mâtem-i âl-i abâ’çün geydi mü’minler siyâh
Şâd olup bu vak’adan hep zümre-i a’dâ Hüseyn

Şevketâ bu vak’adan kan ağlamak hengâmıdır
Kerbelâ’da oldu sergerdân kadd-i bâlâ Hüseyn