Kendi hüsnün vech-i dilberden hüveydâ kıldı aşk
Çeşm-i âşıkdan dönüp anı temâşâ kıldı aşk

Âb-ı gülden gösterüp aks-i cemâlin dembedem
Şem’-i gül-ruhsârı mâh-ı servi-bâlâ kıldı aşk

Gerçi dilber kendidir hem giydi âşık kisvesin
Pes cemâli cilvesin kendi temennâ kıldı aşk

Gül yüzüne zülf-i müşkünden selâsil bağlayup
Ehl-i aşkı beste-i zencîr-i sevdâ kıldı aşk

Sığmadı arz u semâya hüsn-i aşkın leşkeri
Ne aceb kim sîne-i uşşâkı me’vâ kıldı aşk

Nâr u nûr ile ider mahv ism ü resmin âşıkın
Seyr kıl Hakkı bu hoş resmine peydâ kıldı aşk