Biliyorum Yıkık kalan her bir yerimden,
Dökülmüşüm hep bir ömür…
Hislerimi yok edip erken,
Unutmuşum hep ölümü

Soruyorum bana nasıl olsa,
Bu dünyada son bi’ sözün?
Kalbim, evim, yangın alev aldı,
Bir kış günü sardı hüzün

Yıkık kalan her bir yerimden,
Dökülmüşüm hep bir ömür…
Hislerimi yok edip erken,
Unutmuşum hep ölümü

Soruyorum bana nasıl olsa,
Bu dünyada son bi’ sözün?
Kalbim, evim, yangın alev aldı,
Bir kış günü sardı hüzün

Nedeni sorma yeter!
Çünkü hayat nasil sorusuna yok bahanem.
Bugün de eriyorum,Bildiğin gibi değil,
Bilsen de değişmez hiç bi’ şiy zaten.
İnan bu kisve değil. İçimde yok kibir,
Ödülüm karşımdaki insanın teşekkür demesi
Bitirdim nefesi.
Ona da soramadan meyletmem sana hiç,
Serzeniş bu müzik
Kir olup çamur olup daralttın nefesi
Yok hiç bir senetim, yaşamak için buna alışmam gerekir
Alışmam sana hiç.
Uyuduğum uykudan geç uyansam bile, Değiştim, bu benim!
Artık sağımdaki yazmaya başladı bu baki hayata giriş mektebimi.

Yıkık kalan her bir yerimden,
Dökülmüşüm hep bir ömür…
Hislerimi yok edip erken,
Unutmuşum hep ölümü

Soruyorum bana nasıl olsa,
Bu dünyada son bi’ sözün?
Kalbim, evim, yangın alev aldı,
Bir kış günü sardı hüzün

Çiziyorum kendime bu yolu
Dizgine vurur beni bu toprak sonum.
Bilseydi insanoğlu onu
unutur muydu verip attığı çöpe sözü,
Yeni nesil köleler hep çürüdü,
Elması arıyoken gözlerinde kömür.
Örtünüz üzerimi çünkü
bu bedenim mevtadan makbere döndü.

Yıkık kalan her bir yerimden,
Dökülmüşüm hep bir ömür…
Hislerimi yok edip erken,
Unutmuşum hep ölümü

Soruyorum bana nasıl olsa,
Bu dünyada son bi’ sözün?
Kalbim, evim, yangın alev aldı,
Bir kış günü sardı hüzün

Bir kış günü sardı hüzün…
Üşüyorum… Karanlıktayım… Soğuk odam…
Yapayalnız, tek başıma…