Annem,
Ey yokluğunu hayal ettiğimde kalbim yerinden fırlayacakmış gibi hissettiren,
Ey hüznümü kederimi sevincimi daha ben bir tek kelime etmeden anlayan,
Ve yerini hiç kimsenin asla dolduramayacağı tek insan,
Hiç bir kelime bulamadım ki “anne” kadar anlam yüklü olsun.
Ciltler dolusu kitap yazsam sana, bir tebessümünün verdiği huzuru anlatabilir miyim acaba.

Ey beni kendinden öte düşünüp nefsine tercih edenim.
Değil mi ki Rabbim senin ayaklarının altına cenneti seriyor.
Değil mi ki Allah ona karşı of bile demeyin buyuruyor.
Bilemiyorum, yemin ederim senin hakkın nasıl ödenir bulamıyorum.

Ey uykunun en tatlı aralığında, ben ağladığımda bir kez olsun banane demenden,
İhtiyacımı gideren eşsiz insan, sen dünyada da ahirette de ne büyük şeref sahibisin.
Eş olduğunda başka başka mükafatlar, anne olduğunda bambaşka.
Sen Allah katında ne kadar da yücesin.
O kalbini verene kurban olurum senin.

Hiç kimse olmadı ki, sen gibi Rabbimi anlatsın bana,
Öyle ki; senin bana karşı şefkat ve merhametini hissedince hep,
Peki seni böyle ince ruhlu yaran nasıl da şefkat ve merhametlidir diyorum.
Ya her kusurlarımı örtüşüne ne demeli, ve asla yüzüme vurmayışına,
Yada hala her sabah kahvaltı soframda ki sana.

geçtiğimiz günlerde,
“öleceğim için değil de, seni göremeyeceğim için üzülüyorum” dedin.
Ya o güzel gözlerini verene kurban olurum senin.

Annem,
Ayaklarından öpsem kirpiklerim canını acıtır mı..?
Annem,
Allah beni senin yokluğunla sınamasın,
Ama benim acımı yaşamana da dayanamam,
Rabbim canımızı aynı anda alsın.
Annem,
Her duamda seni Rabbime anlatıyorum,
Cennet sana mübarek olsun annem,
O kalbini verene kurban olurum annem.