Aşkın odu düştü cana, eritti yürek yağını,
Kesti hevasetin kökün, oda yandırdı bağını.

Kazdı kahır kazmasıyla, canda cefa ocağını,
Çaldı nefsimin boynuna himmet eri bıçağını.

Rahmet suyu ile yudu, gönlün evin ap arıca,
Hıdmet kapısından ona sundu şükür ayağını.

Her kim bizi yerer ise, Hak dileğin versin ona,
Urmaklığa kastedenin düşem öpem ayağını.

Kim bize taş atar ise, güller nisar olsun ona,
Çırağıma kastedenin Hak yandırsın çırağını.

Miskin gönlün, aşk elinden iki büküldü vücudu,
Tövbe kapısından sundum ona iman dayağını.

Gel şimdi ey miskin Yunus, hevaseti elden bırak,
Çalap ruzi eyle bize, o kanaat bıçağını.