Yaktın..
Üşüyorum dediğin,
Soğuk hücrelerin kör karanlığında..
Ve gittin,
Umutsuzlukla yoğrulmuş yarınların Türkiyesini,
Yüreksiz adamlara bırakıldığını bilerek..
Sevda adına söylenebilecek sözleri,
Ardında bırakarak umarsızca..
Yarını YÂR’la getirilebilecek bir vuslatın,
Beklerken şafağını bir idam sehpasında..
Gittin..
Verilmiş onca sözün,
Doldurulmadan yeri..
Umuda bakan gözün,
Hüsrana döndü geri…
Oysa sen,
Vatanı imanla,
İmanı Allah’la,
Allah’ı vuslatla bildin..
Halık’ta bildin gücü,
Halk önünde eğildin..!
Tek yürüdün ateşe, kor yangınlar içinde,
Ve bilerek bu korun, yaktığını bedenin..
İbrahim’in ateşi, söndürdüğü biçimde,
Söndürdün kahpeliği, adamlıktı nedenin!
Sığmadığın Anadolu’mun,
Sığdırıldığı bir hücreye,
Dev bir yürek,
Koca bir reistin..
Halkta varoluşun resmi,
Hak’ta kayboluşun ismiydin..
Ve şimdi gidiyorsun,
Elleri nasırlı anamın yüreğini burkarak..
Bozkırın tenindeki rüzgarı,
Bahara açılan toprağın türküsünü,
Şu alayazını Sivas’ın!
Anadolu mu..
Gidiyorsun,
Bizi sana,
Seni bu vatana hasret bırakarak..!
Velhasıl ey koca yürek,
Sen ona buna değil;
Allah’a kuldun..
Ve çıktığın son yolculukta,
Yine O’nu buldun..
Şimdi gidiyorsun;
Yolun açık olsun..
Peygamber makamında;
Mekanın cennet olsun…!