Gittiler yel gibi geçip gittiler şehadet şerbeti içip gittiler
Rahatı görmedi tanımadılar çileyi cefayı seçip gittiler
Düştüler bayrağı düşürmediler umut toprağı saçıp gittiler
Fidandılar çınar zannedildiler körpe canlarını biçip gittiler
Vedalaşamadan sevenleriyle adeta gözlerden kaçıp gittiler
Bir gül bahçesine girercesine kurşunlara kucak açıp gittiler
Göçmeden göçmeye yol var muhakkak onlar şereflice göçüp gittiler
Dağ ağırlığında yükü çekerek kuş hafifliğiyle uçup gittiler
Polatoğlu böyle geçip gittiler şehadet şerbeti içip gittiler