Benim ol aşk bahrisi, denizler hayran bana,
Derya benim katremdir, zerreler umman bana.

Kaf Dağı zerrem değil, ay ve güneş bana kul,
Aslım Hak’tır şek değil, murşittir Kuran bana.

Çün dosta gider yolum, ezel mülküdür ilim,
Hak’tan söyler bu dilim, ne kul ne sultan bana.

Yok iken o barigah, var idi o padişah,
Ah bu aşk elinden ah, dert oldu derman bana.

Adem yaratılmadan, can kalıba girmeden,
Şeytan lanet olmadan, Arş idi seyran bana.

Diledi göre yüzün, işide kendi sözün,
Nazar kıldı bir kezin, orda can verdi bana.

Yaratıldı Mustafa, yüzü nur, gönlü safa.
O kıldı Hakk’a vefa, ondandır ihsan bana.

Doğdu o din metası, ondan oldu kamusu,
Adem, Halil ve Musa hüccet ve bürhan bana.

Aşık dilin bilmeyen ya delidir ya dehri,
Ben kuş dilin bilirim, söyler Süleyman bana.

Yunus Emre bu yolda, eksikliğin bildirir,
Mest olarak çağırır, dervişlik bühtan bana.