Âkıl isen ey bahtiyâr
Dîvâneye etdirme zâr
Dünyâyı uhrâyı yıkar
Edince zârını hezâr

Dîvâneler âh eylese
Derd ile Allah söylese
Âkıller anı anlasa
Âhı eder arşa güzâr

Dîvâne bir muammâdır
Renksiz renksiz müsemmâdır

Ölçülmez ka’r-i deryâdır
Deryâ ile olmaz bâzâr

Dîvâneye yokdur kalem
Kork Allah’dan verme elem
Dîvâneye eden zulem
Râh-i hidâyetden azar

Dîvâneye kahr-ı Hudâ
Aklını başından cüdâ
Âkıl ana etmez nidâ
Dîvâne sanki bir mezâr

Dîvâneye ülfet eden
Elfâz-ı küfür söyleden
Envâ-ı küfür öğreden
Kendi îmânından bîzâr

Dîvâne ile anlaşan
Gülüp söyledip uğraşan
Arsız kemâlsiz söyleşen
Nâr-ı cehennemde kızar

Lutf ile kahri bilmeyen
Havf-i Hudâya gelmeyen
Emr-i Kur’ân’ da olmayan
Dîvâneden beter azar

Bilmeye seni ver nânı
Allah içün doyur anı
Zararsız yere iskânı
Eyle Hudâ rahmet yazar

Zikr eyle gel bir Allah’ı
Tefekkür hikmetu’llahı
Dîvâne olma va’llahi
Mecnûn ile olmaz bâzâr

Dîvâneler değil hâlî
LUTFİYÂ olmakdan velî
Zâhirde görünür deli
Derdlere dermânlar yaza