Yunûsî garib-i miskin
Miskinlere Allah vekil
Olur, isen sen de düşkün
Düşkünlere Allah vekil

Aldı Allah aklım baştan
Yok haberim gözden kaştan
Dâhî oldum işten güçten
Şaşkınlara Allah vekil

Kapılmışım aşk seline
Sel götürmüş dost iline
Dostlar şaşkın hallerine
Taşkınlara Allah vekil

Aşk ateşi beni yaktı
Yanınca ben benden çıktı
Ben yanarken feryat etti
Pişkinlere Allah vekil

Hakk yolunda bendir perde
Benlik olan gönül mürde
Ben ben deyip düşme derde
Bensizlere Allah vekil

Ölmeden ölümü tattım
Namus ar-ı yele kattım
Dil ile sözü bıraktım
Dilsizlere Allah vekil

Güçsüzüm tâkatsizim bak
Gücüm tâkatim aldı Hakk
El ayağın mecâli yok
Elsizlere Allah vekil

Dendi bana ‘ben’i bırak
Öldüm oldu diyetim Hakk
Öldürdü de diriltti bak
Ölenlere Allah vekil

Vallahi Hakk’ı söyledim
Canım Hakk’a bezleyledim
Anlayana remzeyledim
Cansızlara Allah vekil

Özlere çevirin yüzü
Bilin budur işin özü
Kulun değil Hakk’ın sözü
Hakk sözlere Allah vekil

Yunûsî kurtuldu ben’den
Aldı haber erenlerden
Eder nushu sevdiğinden
Sevenlere Allah vekil