Aşk yolunun nüktesini
Sormayan ne bilir onu
Şarkıyı aşk güftesini
Çalmayan ne bilir onu

Câhiller bilemediler
Âşıklar söylemediler
Sırrı sırlayıp gittiler
Nâ ehil ne bilir onu

Bilir isen sana çengel
Benliğin vuslata engel
Aklın varsa aşka dön gel
“ Ben “ diyen ne bilir onu

Şerîat evinde yatıp
Zâhir bâtın kanat takıp
İlm-i ledün kanadıyla
Uçmayan ne bilir onu

İsmâil gibi yatmayan
Bıçağa boyun tutmayan
Canını sebil etmeyen
Söyleyin ne bilir onu

Ateş-i iftira ile
Düşmeyince dilden dile
Belânın kazanlarında
Pişmeyen ne bilir onu

Belâları tatmayınca
Bala zehir katmayınca
Zehirleri şeker diye
İçmeyen ne bilir onu

Gönül aynasını silip
Yâr dîdârın orda görüp
Gönlünün iki gözünü
Açmayan ne bilir onu

Aşk okuyla vurularak
Ölülere karılarak
Ecel gömleğin eliyle
Biçmeyen ne bilir onu

Aşk muhabbet ile koşup
Aşkın kazanına düşüp
Yana yana kavrularak
Pişmeyen ne bilir onu

Yeter yok bu sözün sonu
Anlayan anladı bunu
Âşık ile aşksızları
Seçmeyen ne bilir onu

Yunûsî halkın dilinden
Nefsi şeytân’ın elinden
Fitne fücurun yolundan
Kaçmayan ne bilir onu