Bu dünyâya geldik ise esfelîne düştü gönül
Bu dünyânın bin bir hali hallerine şaştı gönül

Kundak içine sardılar ağzına emzik verdiler
Bakıp bakıp da sevdiler gözlerini açtı gönül

El ayağın bağladılar bir dem geldi yürüttüler
Konuşmayı öğrettiler hoşluk ile güldü gönül

Çocuk olup çok ağladı ana yüreğin dağladı
Irmak olup hep çağladı ergenliğe düştü gönül

Gece gündüz yorulmadı gençlik dedi durulmadı
Kur’ân’ına sarılmadı bataklığa düştü gönül

Hayır yoluna gitmedi zerrece iylik etmedi
Hakk’ın emrini tutmadı nefs eline düştü gönül

Kurban dedi bayram dedi çoluk çocuk oğlan dedi
Bilmedi çok haram yedi halden hale düştü gönül

Geldi kırkı elliye yaş kırıştı ten ağardı kaş
Ölüm yakın aldı telaş bocalayıp şaştı gönül

Ele tesbih almak gerek ölümü çok anmak gerek
Tövbeyle yıkanmak gerek günâhlara düştü gönül

Eyledi isen ömrü zây zayettiğin günlere vay
Var kalan günlerini say teneşire düştü gönül

Hiçbir hayır etmediysen gönül alıp gitmediysen
Taat zikir çekmediysen ateşlere düştü gönül

Beslediysen hasedi kin ne îmân kaldı ne de din
Cehennem çukurudur sin cehennemde pişti gönül

Yunûsî’nin gönlü korktu amellerini hep tarttı
Nefsi arkasına attı hizmetlere koştu gönül