Derd elinden âh u zâr etdin gönül
Âkibet terk-i diyâr etdin gönül
Ol kadar yandın yakıldın rûz u şeb

Zülf-i yâri müşg-bâr etdin gönül

Derd ocağına kayılmışsın meğer
Âhın oku her seher arşa değer
Bu revîşin dillere âteş eker
Herkesi cândan bîzâr etdin gönül

Gün-be-gün odlara saldın sen bizi
Hiç râhat ettirmedin cân u teni

Derd-i dilber mi zebûn etdi seni
Âlemi başıma dâr etdin gönül

Firkat-i yâr sîneme dağlar çeker
Dîdelerim rûz u şeb kan yaş döker

Yârelerden ılgıt ılgıt kan gider

Cângâhımı bî-karâr etdin gönül

Ol kadar yandın yakıldın yâr içün
Ya seni halk etdi mi Hak nâr içün

Yoksa geldin âleme bu zâr içün
Mülk-i cânından güzâr etdin gönül

Aşkın odu yakdı cân u bedenim
Te’sîr-i derd mahv kılmışdır tenim
Yâr diyor ki men senînem sen menim
Sen yine derdin hezâr etdin gönül

Ağlamakdan özge kârım kalmadı
Elde ise ihtiyârım kalmadı
Âr u vârım yâr-i gãrım kalmadı

LUTFÎ’yi sen târ u mâr etdin gönül