Deryâlara daldırsa eğer derd-i derûnum
Bir katre de kalmaz kurudur nâr-ı füzûnum

Bu bâr-ı belâ kâmet-i kâfları dâl etmiş
Derdim eridir seng-sârı böyle zebûnum

Âşıklarını dâre çeker darb ile dildâr
Eskãl-i gîrân çekmede ben sevr ile nûnum

Leyla’ları gör zâr-ı zebûn eyledi derdim
Mecnûn’a salâ söyledi sahrâ-yı cünûnum

Âvâre-i sevdâ olanın başına taşlar
Yağsa n’ola yâr kıblesine dönse berûnum

Bir mîr-i zemân şîr-i devân dâmına düştüm
Kan yaş dökerek kalmadı ya sabru sükûnum

LUTFÎ der-i dildâre yanaşmak ne belâdır
Dedim sana evvelce dedin ki zû-fünûnum