Dilberâ gamzen oku içim dolu kan eyledi
Şol siyeh zülfün teli aklım perişan eyledi
Her kimin şehrine uğradıysa aşkın askeri
Hep imaratın anın bir demde vîran eyledi
Türlü türlü fitneler saçından oldu aşikâr
Halk-ı âlem sandılar kim anı şeytan eyledi
Hatt u hâlin iki böldü bu cihânın halkını
Birini kâfir birini ehl-i îmân eyledi
Gizli sırrından haber verdikçe uşşakın dili
Âbid ü zâhidlerin aklını hayran eyledi
Gör ne gayrettir ki sırr-ı vahdeti seyretmeğe
Cem’ü tafsili o gayret kul ve sultân eyledi
Kudretin insanı mazhar kıldığı çün zâtına
Yüzünün nakşını hep Âyât-ı Kur’ân eyledi
Örttü bu bâzâr-ı kesret gözlerin halkın velî
Ârif olan cümle yüzden seni seyran eyledi
Bu ne kudret bu ne san’at bu ne hikmettir görün
Zerreyi kevn katreyi deryâ-yı ummân eyledi
Kim ki bu sırdan haberdar oldu âriftir özü
Kurtulup hayvan adından kendin insan eyledi
Cümle esmâ ve sıfatındır görünen gayrı yok
Her birin bir vechile hûb zâtın ilân eyledi
Lâl-i cânân olalıdan ey Niyazî meşrebin
Sözlerin uşşak içinde âb-ı hayvan eyledi